Μπας και φοβάσαι;

Φοβάσαι; Και τι φοβάσαι; Και, ακόμα περισσότερο, ΓΙΑΤΙ φοβάσαι;
Έχεις πραγματικό λόγο;

Φοβάσαι για σένα, για τα παιδιά σου, για τους δικούς σου, για τους φίλους σου;
Αν έχεις όλους αυτούς, μήπως, λέω μήπως ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΛΟΓΟ ΝΑ ΦΟΒΑΣΑΙ;

Δες. Τους έχεις; Φοβάσαι μήπως χάσεις κάτι;
Τι;
Το αυτοκίνητο σου; Την τηλεόραση σου; Πόσο απαραίτητα σου είναι;
Το σπίτι σου είπες; Ναι, έχεις ένα δίκιο.
Αυτό, είναι απαραίτητο.
Αλλά, αν έχεις φίλους, δικούς σου ανθρώπους, πραγματικά δικούς σου και πραγματικά ανθρώπους, δεν θα βρεις και για αυτό λύση;

Αν δεν έχεις, μήπως φταίει ότι φοβάσαι; Και ότι και αυτοί φοβούνται;
Φοβάσαι να εμπιστευτείς, να ζητήσεις, να προσφέρεις;
ΓΙΑΤΙ;

Μήπως, λέω μήπως, φοβάσαι γιατί ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΦΟΒΑΣΑΙ;

Για κάτσε σκέψου...
Κλείσε λίγο την τηλεόραση, το ράδιο, την εφημερίδα.
Καθάρισε το μυαλό σου.
Κοίτα απλά γύρω σου.

Φοβάσαι ακόμα;
Πιάσε το χέρι του διπλανού σου.
Μαζί, πιάστε τα χέρια δύο ακόμα διπλανών.
Συνεχίστε.

Είδες πόσοι είμαστε;
Τώρα;
Φοβάσαι το ίδιο;

Νομίζω σε είδα να χαμογελάς....


*το ποστ αυτό, γράφτηκε για την ΧΤΕΣΙΝΗ (7/2/2011) "Ημέρα κατά του φόβου".
Ο υπογράφων Αντιδρασέξ, δεν την πρόλαβε.
Δεν την πρόλαβα, γιατί μέχρι πριν λίγο καιρό, κάτι φοβόμουν.
Και επειδή βαρέθηκα να φοβάμαι, την έκανα.
Σηκώθηκα και είπα, "Βαρέθηκα να φοβάμαι".
Το τίμημα ήταν κάποιες προσωπικές, προσωρινές, θυσίες- και να αργήσει μια μέρα στο ραντεβού του με τους άλλους, ενάντια στο φόβο.
Το κέρδος μου ήταν να μην φοβάμαι πια.
Αν το έκανα εγώ, μπορείς και συ.