"Χρυσή"... η μπρούτζινη Μικρή Χορεύτρια!
Στο ποσό ρεκόρ των 19 εκατ. δολαρίων δημοπρατήθηκε από τον οίκο Sotheby's του Λονδίνου η Μικρή χορεύτρια, το διάσημο μπρούτζινο έργο του Γάλλου ιμπρεσιονιστή Εντγκάρ Ντεγκά. Σύμφωνα με τον οίκο, το ποσό των 19 εκατ. δολαρίων αποτελεί ρεκόρ για γλυπτό έργο του Ντεγκά.
Αυτή είναι η είδηση. ΟΚ, την διαβάσατε? Κάντε κλίκ και στο λινκ, και πηγαίνετε κάτω, στη σειρά των φωτογραφιών και δείτε και την πέμπτη (και την έκτη) φωτό από τα αριστερά (ελπίζω να μην έχει αλλάξει η σειρά).
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Γαμώ τα λεφτά σας, ρε. Και την αγάπη σας για την τέχνη.
10 σχόλια:
Μάλλον το χτύπησε συλλέκτης που ήθελε Ντεγκά στην συλλογή του, δεν εξηγείται αλλιώς. Λόγω οικονομικής κρίσης οι οίκοι δημοπρασιών βογκάνε για να πουλήσουν αλλά είναι και η καλύτερη περίοδος να επενδύσεις σε τέχνη ακριβώς για αυτό τον λόγο. Λέγαμε με έναν φίλο να πάρουμε έναν Μονέ συνεταιρικό, να βρούμε κι άλλους, όσους χρειάζονται, αρκεί να έχουμε το 1/459 ενός πίνακα του Μονέ. Χαχαχαχαχα!
Είναι επένδυση ή εμμονή. Αγάπη για την τέχνη δεν είναι μια φορά!
Έχουν αρκετοί κάλο στον εγκέφαλο και δεν καταλαβαίνουν ποιά είναι η πραγματική αξία όχι μόνο της τέχνης , αλλά και της ζωής.
Ο άνθρωπος που αγαπάει την τέχνη θα δει οτι δεν έχει χρηματική αξία.Ο άνθρωπος που αγαπάει τη ζωή θα την πλαισιώσει με την τέχνη.
Η άποψή μου αυτή έτσι..
Πάντως ένα καλύτερο μέλλον όλα τα παιδιά του κόσμου το χρειάζονται.
Ήθελα να 'ξερα αυτοί οι κωλοπλούσιοι δεν έχουν ιδέα τι γίνεται γύρω τους... γαμώ το μπρούτζο μου γαμώ;
Τι αντιδράς έτσι ρε αντιδραστικέ; Τα παιδάκια στις φωτογραφίες αύριο μεθαύριο θα πεθάνουν και την επομένη κανείς δεν θα θυμάται καν ότι υπήρξαν. Ποιος χέστηκε; Τα αφεντικά των παιδιών στην πρώτη θα έχουν να διαλέξουν από άλλα 1000 που θα περιμένουν για δουλειά. Το μπρούτζινο κοριτσάκι όμως, είναι ένα έργο τέχνης, το μπρούτζινο κοριτσάκι θα μείνει. Ακόμα και όταν πεθάνουν οι αγοραστές του και οι επόμενοι και οι επόμενοι, αυτό θα μείνει... να μας θυμίζει τη σαπίλα μας.
mmm κοίτα τώρα, πειράζει που εγώ μπορω να καταλάβω και τον τρελλό που δίνει την περιουσία του για ένα έργο τέχνης, αλλά και να πονάω βλέποντας ανήμπορος τις φωτογραφίες των παιδιών - σκλάβων?
ξέρω κάποιους έλληνες που έχουν τη δυνατότητα (όχι του μεγέθους για διεθνείς δημοπρασίες)να αποκτούν έργα τέχνης και παράλληλα δαπανούν χρήματα και για να βοηθούν.
Είναι προκλητικό τέτοιες εποχές να βλεπουμε αστρονομικά ποσά, που θα μπορούσαν να ταϊσουν ορδές ανέργων να δίνονται για ένα "κομμάτι μπρούτζο".
Από την άλλη ένα έργο τέχνης προσφέρει κι αυτό κάτι σε όλους μας.
Αν το πολυ απλοποιήσουμε είναι σα να κατηγρούμε όσους έχουν σκύλο σπίτι τους και τον ταϊζουν ενώ πεθαίνουν παιδιά στην Αφρική από την πείνα.
Πολύ καλά επιχειρήματα, Γιάννη, θα απαντήσω αργότερα. Καλημέρες σε όλους!
Λοιπόν, πρώτα πρώτα δεν θα διαφωνήσω με το πόσο καλό είναι ένα/το έργο τέχνης, ούτε το χαρακτηρίζω "ένα κομμάτι μπρούτζο".
Και εγώ μπορώ να καταλάβω, από μια μεριά, τον "τρελό", αν είναι τρελός και όχι συλλέκτης/επενδυτής.
Αλλά είναι παρανοϊκό να δίνονται τόσα λεφτά για ένα έργο τέχνης, τη στιγμή που δεν δίνονται αλλού.
Η παρόρμηση μου για το συγκεκριμένο ποστ, ήταν γιατί πράγματι, όταν είδα την είδηση ήταν και οι άλλες δύο φωτό απο κάτω και μου χτύπησε.
Τις ίδιες ακριβώς σκέψεις, έκανα και όταν παιζόταν η μεταγραφή του Κακά από τη Μίλαν στη Μάντσεστερ Σίτυ για 100+εκ ευρώ! Ήμαρτον!
Και επίσης, όπως λες, ένα έργο τέχνης προσφέρει "σε όλους μας". Για αυτό μου κολλάει ακόμα πιο άσχημα ότι ένα έργο τέχνης γίνεται "αποκλειστικό" κτήμα κάποιου.
Η υπεραπλοποίηση που κάνεις στο τέλος, είναι άστοχη. Γιατί ένας σκύλος, έτσι και αλλιώς πρέπει να τραφεί και η τροφή του δεν πιάνει τα 19 μύρια!!
Παράλληλα όμως, βρίσκω εξίσου παρανοϊκό το ότι μερικοί πληρώνουν ανάλογα λεφτά για ένα σκύλο γιατί έχει Pedigree αριστοκρατικό.
Το έργο τέχνης, είναι έτσι και αλλιώς, όταν είναι αριστούργημα, ανεκτίμητο.
Από την άλλη, καταλαβαίνω οτι στον κόσμο που ζούμε, αν τα έργα τέχνης δεν "έπιαναν" τρελά λεφτά, το πιθανότερο ήταν να κατέληγαν π.χ. σε κάνα χυτήριο, για να γίνουν κάτι που να έχει αξία.
Αυτό δεν παύει να με κάνει να σαλτάρω.
Δε νομίζω ότι μπορεί κάποιος να αμφισβητήσει την αξία ενός έργου τέχνης, αλλά είναι γεγονός και όχι κάτι καινούριο ότι εμείς η ανθρωπότητα δεν χαρακτηριζόμαστε από αυτό που λένε ισορροπία...
Πολλά πράγματα από την καθημερινή μας ζωή θα μπορούσαν να μα κάνουν να αισθανόμαστε τύψεις για όσους δεν τα απολαμβάνουν επίσης, όμως υποσυνείδητα αμυνόμαστε και συνεχίζουμε. Το θέμα είναι να μη χάνουμε το μέτρο, όσο μπορεί ο καθένας από τη μεριά του ώστε να μην αφήνουμε την ισορροπία αυτή να καταρρέει τελείως.
siga mhn yparxei an8ropos stin ellada pou na dinei mia periousia gia erga texnhs kai synama na boh8a ton plision toy... poy to eidate ayto se ellhnikh tainia tou '60!!!!!!
Profanos den gnorizete tous plousious pou agorazoyn erga texnis... kati kakogoystoi, patsokiliades me falakra einai, olo ayto pou eseis to onomazete taxnh autoi to blepoun san ependisi, dhl. xrhma kai pali xrhma.
Kalh sas mera.
din
η αλήθεια είναι ότι τώρα που το καλοσκέφτηκα, μου ήρθε στο νου, παλαιός μου (και πολλών άλλων δυστυχώς...) εργοδότης που στοίβαζε τους πίνακες ζωγραφικής στο γραφείο του (σαν αποθήκη το είχε) και κάθε φορά που έμπαινα μέσα καιγόμουν από περιέργεια να τους απολαύσω αλλά τους είχε και ανάποδα ...
Μετά ... ο τύπος απέλυσε κόσμο, έφαγε λεφτά ακόμη και συγγενών του ... να χέσω τη φιλότεχνη διάθεσή του δηλαδή. Η πλάκα είναι ότι είδα μερικούς περιμένοντας τον να μπει στο γραφείο του τη μέρα που υπέβαλα την παραίτησή μου ...
Η ουσία είναι ότι πάντα θα υπάρχουν συμπεριφορές που προκαλούν: την αισθητική μας, την ανθρωπιά μας, τη συνείδηση μας.
άντε καλημέρα με χαμόγελα (δικά μας - μπας και ξεγελαστεί κι η πόρνη η καθημερινότητα και μας σκάσει κι αυτή λίγο το χειλάκι)!
;)
Δημοσίευση σχολίου