Τις τελευταίες μέρες, παίζει μια μεγάλη συζήτηση - μάχη στην μπλογκόσφαιρα (και όχι μόνο) σχετικά με την αποχή - συμμετοχή στις εκλογές που έρχονται.
Τα πρώτα βήματα της ας την πούμε "καμπάνια ενάντια στην αποχή" έγιναν από εμένα, τον Ελικα και την ΚοκκινοΜπαλόνη. To μπαλάκι έπιασε αμέσως και η Ακανόνιστη.
Έχω υπάρξει "οπαδός" και των δύο στάσεων. Και της αποχής και της μη-αποχής.
Ως τα 30 μου, δεν είχα ψηφίσει σε ούτε μια εκλογική διαδικασία.
Το σκεπτικό μου ήταν το εξής:
Έχω μια διαδικασία, η οποία είναι η επιτομή της δημοκρατίας. Το δικαίωμα της ψήφου. Θεωρητικά. Γιατί, η διαδικασία ως έχει τώρα, είναι κατ' επίφαση δημοκρατική. Γιατί, με το μπόνους εδρών στο πρώτο κόμμα, την ενισχυμένη αναλογική που ίσχυε παλαιότερα και το πλαφόν του 3% για εισαγωγή στο κοινοβούλιο -πλαφόν που έβαλε ο Ανδρέας για να αποκλειστούν οι ανεξάρτητοι μουσουλμάνοι βουλευτές της Θράκης (κατά πρώτο λόγο και κατά πρόφαση βέβαια) για να μην ξεχνιόμαστε- ΝΟΘΕΥΟΥΝ το αποτέλεσμα. Επίσης, υπάρχει η προσμέτρηση των ΛΕΥΚΩΝ (μιας συνειδητής και έγκυρης ψήφου) μαζί με τα ΑΚΥΡΑ (τα οποία μπορεί να είναι συνειδητά ή όχι).
Άρα, έχω μια διαδικασία η οποία είναι για τα μπάζα, όσον αφορά στη δημοκρατικότητα της.
Με την συμμετοχή μου, σημαίνει ότι την αποδέχομαι- και κατ' επέκταση τη νομιμοποιώ.
Άρα, έλεγα: Δε συμμετέχω, δε σας νομιμοποιώ. Not in my name, ρε αδερφέ για να καταλαβαινόμαστε.
Υπάρχουν και οι άλλοι, που λένε "όλοι ίδιοι είναι" ή "όλοι σκατά είναι" ή "δεν βρίσκω κάποιον να με εκφράζει". Δεν συμφωνώ με αυτές τις λογικές, είτε γιατί είναι μηδενιστικές είτε γιατί τις θεωρώ υπεκφυγές. Δεν μπορεί σε 27-30 κόμματα που κατεβαίνουν κάθε φορά να μην υπάρχει ένα που να είναι κοντά έστω στις απόψεις σου. Εκτός αν "είναι μικρό και δεν θα μπει έτσι και αλλιώς στη βουλή" - οπότε έχουμε μια λογική πρωταθλητισμού -με τους νικητές να είμαι και αφού δεν μπορώ να πάει να γαμηθεί. Και στην τελική, υπάρχει πάλι η επιλογή του λευκού (με το μειονέκτημα που προανέφερα). Ή δικαιολογείσαι ότι θες να βρεις κόμμα που να σε εκφράζει 100%. Αυτόν που αναζητά κάτι τέτοιο, θα ήθελα να μου γνωρίσει τους φίλους του και τον/την σύντροφο του στη ζωή, να δω το επίπεδο συμφωνίας τους. Αν το έχει βρει στο 100%, τον ζηλεύω, θέλω να του μοιάσω στην τύχη και I rest my case που λένε.
Όλα καλά μέχρι εδώ?
Ας πούμε ναι και πάμε παρακάτω.
Τι άλλαξε στο σκεπτικό μου στη συνέχεια?
Πρώτα ήταν μια κουβέντα, μια κυρίας μεγαλύτερης από εμένα.
"Μην απαξιώνεις το δικαίωμα της ψήφου, εμείς φάγαμε πολύ ξύλο για να το κερδίσουμε".
Ομολογώ ότι προβληματίστηκα.
Και το πήρα από την αρχή:
Οκ, δεν θέλω να νομιμοποιώ το σάπιο σύστημα των εκλογών με τη συμμετοχή μου.
Μήπως όμως έτσι ΠΑΡΑΙΤΟΥΜΑΙ από το μοναδικό μέχρι στιγμής δικαίωμα να εκφράζω τη γνώμη μου επισήμως? Το θέλω αυτό? Να μην έχω καν δικαίωμα ψήφου?
Φυσικά και θέλω να έχω δικαίωμα ψήφου, μάλιστα θα ήθελα να ψηφίζω και συχνότερα και για περισσότερα πράγματα.
Μήπως και στο Πολυτεχνείο, αυτό δεν ήταν το αίτημα? Το δικαίωμα για ελεύθερες -φοιτητικές κατ' αρχήν- εκλογές?
Πότε ψήφισα λοιπόν πρώτη φορά και τι ψήφισα?
Το 2004, ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί? Γιατί το είδα σαν μια κίνηση συσπείρωσης δυνάμεων της αριστεράς. Κάτι το οποίο ήθελα και θέλω ακόμα.
(παρένθεση: ΕΛΕΟΣ, σύντροφοι όλης της αριστεράς. Αυτά που σας ενώνουν είναι πιο πολλά και πιο σημαντικά από αυτά που σας χωρίζουν. Ας πετύχουμε την αλλαγή/ανατροπή του συστήματος και μετά ας βγουν τα μαχαίρια για όσα σας χωρίζουν. Μέχρι τότε, σε δουλειά να βρισκόμαστε, εδώ ο κόσμος καίγεται και το πουλί χτενίζεται και της κοντής ψωλής της φταίνε οι τρίχες)
Ομολογώ ότι από τα πρώτα μετεκλογικά δείγματα απογοητεύτηκα. Και είπα ότι δεν θα το ξανακάνω.
Μετά, ήρθαν οι εκλογές του 2007.
Η χώρα, σχεδόν κατεστραμμένη από τις πυρκαγιές.
Και ξαναψήφισα ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί ρε μεγάλε και αυτή την φορά?
Γιατί, πολύ απλά, ήθελα να εξαντλήσω κάθε μέσο που είχα για να μην επιτευχθεί αυτοδύναμη κυβέρνηση. Και αυτό μπορούσε να επιτευχθεί μόνο ψηφίζοντας κόμμα που είχε πιθανότητα να έμπαινε στη βουλή, εκτός των δύο "κομμάτων εξουσίας" (τι ηλίθιος όρος, αυτό είναι newspeak, σου βάζει στο μυαλό ότι μόνη διέξοδος είναι να σε κυβερνήσει ένα από τα δύο). Και εφόσον, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ και ΚΚΕ αποκλείονται, για διαφορετικούς λόγους το καθένα...
Και αισθάνεσαι ρε antidrasex ωραία με το σκεπτικό που έκανες αυτήν την επιλογή, με αυτούς τους όρους?
Όχι, δεν αισθάνομαι ωραία. Αισθάνομαι ότι το σύστημα με εκβιάζει. Αισθάνομαι ότι διαστρεβλώνεται η πραγματική μου βούληση (και έτσι είναι, δεν είναι μόνο αίσθηση)
Δεν απολογούμαι για το τι ψήφισα, απλά δεν μου αρέσει το ότι το ψήφισα με μια διαδικασία φιλτραρίσματος που δεν θέλω, δεν είναι δημοκρατική.
Αν είχα 100% ελεύθερη επιλογή, μπορεί και πάλι στο ΣΥΡΙΖΑ να κατέληγα. Μπορεί και όχι. Δεν είναι αυτό το θέμα μου όμως.
Το θέμα μου είναι ότι "πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού". Και αυτή τη στιγμή, βλέπω ότι το μόνο εφικτό είναι να ψηφίσω, προσπαθώντας να μειώσω την δύναμη των δύο μεγάλων κομμάτων.
Αλλιώς, αν είναι να ξεκινήσουμε την επανάσταση, μέσα.
Μόνο μην την κόψουμε για καλοκαιρινές διακοπές ή τίποτα γιορτές, οκ?
Δεν θεωρώ ότι η γνώμη μου και ο όποιος αγώνας μου εξαντλείται με την ψήφο. Το αντίθετο. Θεωρώ ότι η άποψη μας και ο αγώνας μας πρέπει να είναι καθημερινός, σε κάθε έκφραση της συμπεριφοράς μας. Στη δουλειά, στη συμπεριφορά στους γύρω μας, στη συμμετοχή σε δράσεις. Πορείες, απεργίες, καταλήψεις. Στη συμμετοχή σε συλλογικά όργανα. Στη δημιουργία συλλογικών οργάνων. Αλλά, και μέχρι και αν ποτέ φτάσουμε σε αληθινή επανάσταση -κάτι το οποίο δεν θεωρώ και πολύ πιθανό, δεδομένου ότι με τις διασπαστικές και διαχωριστικές τάσεις που υπάρχουν και στην αριστερά και στον αναρχικό χώρο, όταν θα γίνει θα τσακωνόμαστε για το αν πρέπει πρώτα να καταλάβουμε το Μαξίμου, τη Βουλή ή το Αττικα και αν η σωστή επαναστατική πράξη θα είναι να τα καταλάβουμε ή να τα κάψουμε, οπότε θα πρέπει πρώτα να κανονίσουμε μια συνέλευση για να αποφασίσει και μέχρι τότε πάει, το χάσαμε το κορμί πατριώτη- είναι απαραίτητο να εκφραζόμαστε ΚΑΙ μέσω της ψήφου - προσπαθώντας είτε να αλλάξουμε τα πράγματα είτε να περιορίσουμε τη ζημιά.
Υπάρχει η φράση "αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα, θα ήταν παράνομες".
Εν πολλοίς, συμφωνώ. Αν ήταν επικίνδυνες για το σύστημα, πιθανότατα το σύστημα να τις κήρυττε εκτός νόμου. Αυτή τη στιγμή, το σύστημα χρησιμοποιεί τις εκλογές για να νομιμοποιείται. Σε όποιον μικροαστό και να διαμαρτυρηθείς "μα δεν είναι πράγματα αυτά που κάνει η κυβέρνηση" θα σου απαντήσει "ναι, αλλά είναι νόμιμα εκλεγμένη".
Αυτό το τελευταίο είναι που κατά την ταπεινή μου άποψη θα πρέπει να πολεμάμε συμμετέχοντας και όχι απέχοντας. Στα παπάρια του συστήματος, αν έχει εκλεγεί από το 50 ή το 100 τοις εκατό του εγγεγραμένου εκλογικού σώματος. Δυο φορές στα παπάρια του, αν οι απέχοντες είναι συνειδητά αηδιασμένοι ή απλά ανήμποροι να ψηφίσουν, αναρχικοί ή φραπεδόμαγκες. Το αποτέλεσμα μετράει. Και το αποτέλεσμα, βγάζει νικητή ευκολότερα όταν οι αντίθετοι απέχουν.
Στην τελική, αν όντως κατέβουν να ψηφίσουν όλοι οι αηδιασμένοι και νοθευτεί το αποτέλεσμα ή καταργήσουν τις εκλογές, τότε θα επιβάλλεται και να τα κάνουμε λαμπόγυαλο. Αλλά μέχρι τότε, με την αποχή θεωρώ ότι ρίχνουμε μόνο νερό στον μύλο της "νομιμοποίησης" των έργων τους.
Εφόσον αυτό που δεν μας εκφράζει είναι η "επίφαση δημοκρατίας" αυτό που πρέπει να κάνουμε, είναι προσπάθειες να την αλλάξουμε. Δεν έχω δει καμιά καμπάνια μέχρι τώρα υπέρ της απλής αναλογικής, υπέρ της κατάργησης του 3%, υπέρ της κατάργησης του μπόνους του πρώτου κόμματος. Αν αυτά είναι που δεν μας αρέσουν, ας κάνουμε κάτι για να τα αλλάξουμε. Αυτό όμως δεν γίνεται με την αποχή. Απέχοντας, είναι σαν να κάνουμε τους Πόντιους Πιλάτους.
Η προτροπή μου είναι λοιπόν, να κατεβείτε και να ψηφίσετε. Τι? Ότι θέλετε, εκτός απο τα δυο μεγάλα κόμματα. Αυτά τα είδαμε, τα φάγαμε, τα χορτάσαμε και τώρα μας έχουν κάτσει βαριά στο στομάχι. Μη σας πω ότι μας φέρνουν και εμετό.
Μαυρίστε τους λοιπόν, μειώνοντας την δύναμη και την επιρροή τους. Και αυτό δεν γίνεται απέχοντας. Δυστυχώς, αλλά η πικρή πραγματικότητα αυτή είναι.
Απλά μαθηματικά: Οσο μεγαλύτερος ο παρανομαστής, τόσο μικρότερος ο αριθμητής, αν αυτός είναι σταθερός.
*Δεν μου άρεσε καθόλου που σε κομμάτι της ιντερνετοκουβέντας, υπήρχε απαξίωση απο άτομα και των δύο πλευρών, στην άποψη του "άλλου". Αλλού με επιχειρήματα, αλλού με λεκτικά πυροτεχνήματα, αλλού με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς. Οι χαρακτηρισμοί πρόβατα και κατσίκια, έδωσαν και πήραν. Μόνο που όλοι ξεχνάμε κάτι: Αργά ή γρήγορα και τα μεν και τα δε, στο σφαγείο καταλήγουν.
23 σχόλια:
Ωραίος! Από τα καλύτερα πόστ που είδα για τις ευρωεκλογες
Kαι τα δικα μου συγχαρητηρια.
Απο τα καλυτερα ποστ.
Αν επιτρεπεται, με τη φραση ότιδηποτε εκτος απο τα δυο μεγαλα κομματα' δεν ειμαι απολυτα συμφωνος. Συμφωνω στο κομματι που εχει τη λοφικη του μεγαλυτερου παρονομαστη, κατι που το φωναζω σε οποιον μου πει για αποχη. Αλλα απο κει και περα σκεψου οτι αυτο δειχνει και πλευρες οπως ΧΑ, Ελληνες οικολογοι κλπ...
Πάλι θα πάω του σκοτωμού για δουλειά, με κατέστρεψες.
Απάντηση-σεντόνι αργότερα.
;)
Θενκς ΥΚ!
Architeutonas, ναι, οκ, έχεις δίκιο για αυτό, αλλά θα ήταν εκτός πνεύματος. Άλλωστε μάλλον φαίνεται γενικότερα το πνεύμα μου, ποτέ δεν θα έλεγα για ψήφο στην ΧΑ και λοιπές τραμπουκικές δυνάμεις.
Ινκο, περιμένω, αλλά μπορεί να το δω από αύριο καθώς θα πεταχτώ εκτός πόλης σήμερα.
Συμφωνώ με όσα γράφεις αντιδραστικέ... έχω μόνο μία ένσταση...
αυτό με το μπαλάκι που επιασα...
πολύ πρόστυχο μου φάνηκε...
γινεται να το αλλαξεις????
Χαχαχαχαχαχαχχαχαχαχαχαχα
Δες τα νούμερα, στις αντιρρήσεις σου, για να καταλάβεις ότι οι εκλογικοί νόμοι είναι κομμένοι και ραμμένοι πρώτα για τον πρώτο, μετά για τον δεύτερο, και μετά... το χάος.
Πολύ καλή ανάλυση. Τουλάχιστον δεν χαρακτηρίζει παπάρα ή ηλίθιο όποιον δεν πείθεται, κάτι που τις τελευταίες ημέρες έχει περισσέψει διαδικτιακά τουλάχιστον.
Θα ακολουθήσω το σκεπτικό, τις ανησυχίες αλλά και την πρακτική σου, μέχρι το 2004. Κοινή πορεία.
Εκεί χωρίσαμε και με σένα και με αρκετούς άλλους μάλλον.
Και πίστεψέ με. Έψαξα πολύ να βρω το δικό μου λάθος αλλά ακόμα δεν το έχω βρει. Έχω όμως βρει το λάθος του ΣΥΡΙΖΑ. Αν δεν μπορείς ουσιαστικά και μακριά από τις λογικές και πρακτικές των κομμάτων εξουσίας να διαχειριστείς το 16% σαν δημοσκοπικό ποσοστό, δεν με πείθεις ότι μπορείς να διαχειριστείς σύμφωνα με τις απαιτήσεις εκείνου του 16μ το οποιοδήποτε εκλογικό σου αποτέλεσμα. Όταν μέλη, φίλη κλπ ξαμολυούνται σε κανάλια, εφημερίδες και blogs με φρασεολογία και επιχειρηματολογία δανεισμένη από φανατισμένους πασοκτζήδες ή δεξιούς, δεν με πείθεις, όσο κι αν σταθείς μαζί μου στο πλευρό των μεταναστών. Μέχρι εκεί θα πάμε χέρι, αλλά μέχρι εκεί. Όμως δεν σε επέλεξα γί΄αυτό. Όταν το 16% δημοσκοπικό την επόμενη μέρα σε κάνει να δηλώσεις στη βουλή "καλώς τα παιδιά", δεν με πείθεις για τη διαφορετικότητά σου. Μέσα σ΄εκείνα τα "παιδιά" ήταν πολλοί μέχρι χτες, που ο καθένας για δικούς τους λόγους, αποφάσισε τότε να εμπιστευτεί το "νέο".
Νέο με πρακτικές του παρελθόντος δεν γίνεται. Κόμματα μη εξουσίας που την κρίσιμη ώρα προς άγραν ψήφων, λειτουργούν σαν τους εκπροσώπους των μεγάλων, απλά θα λειτουργούν πάντα με τη λογική του μη χείρον βέλτιστον. Αλλά πια είμαστε μεγάλα παιδιά. Η βέλτιστον ή άντε γειά. Το μη χείρον δεν το ψηφίσαμε στα νιάτα μας, δεν θα το κάνουμε τώρα.
Και επειδή δεν θα ήθελα να θεωρηθώ υποκειμενικός, αν και προσωπικά από το συριζα απογοητεύθηκα, να αναφέρω και το παράδειγμα των οικολόγων πράσινων, που την ίδια μέρα που έσκασε το θέμα με το γνωστό βίντεο, ξαμολύθηκαν το βράδυ στα κανάλια όλοι τους για να τα "μαζέψουν". Γιατί;;;; Γιατί αυτό που πιστεύεις να μην μπορείς να το στηρίξεις και να το διαχειριστείς αλλά να ξεπέφτεις σε πρακτικές δικομματισμού; Για να μη χάσεις το 9%; Ε τώρα είναι που θα το χάσεις.
Πάντως θα σε συγχαρώ και πάλι για το ύφος.
μπραβο, πολύ ωραίο και ζυγισμένο άρθρο. Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου. Επίσης είναι γεγονός ότι υπάρχει ένα hype τώρα για τους πράσινους στην ελλάδα και πολλοί το βλέπουν ως διέξοδο. Είναι κάτι σαν την ψήφο της μη αηδίας ένα πράμα. Κανείς δεν περιμένει οτι θα είναι οι σωτήρες αλλά απλώς μια διαφορετική φωνή. Αυτό που βλέπω όμως και είναι λυπηρό είναι πολύς κόσμος να γράφει σεντόνια γιατί οι πράσινοι είναι φούσκα και γιατί δεν πρέπει να ψηφίσουμε πρασινους κλπ. Οπως πολύ σωστα είπες όμως είμαστε όμηροι αυτού του συστήματος και εγώ βλέπω μόνο 2 διεξόδους: Η 1η είναι η ανατροπή του συστήματος με τον παραδοσιακό τρόπο (μάλλον απίθανο να συμβεί σύντομα) και 2η είναι να αναγκάσεις το σύστημα τουλάχιστον να τηρήσει τα προσχήματα. Δηλαδή να επαναφέρουμε το πολιτκό κόστος και τη στοιχειώδη πολιτική ευθιξία. Και αυτό θα πιστεύω ότι μπορεί να γίνει μόνο ψηφίζοντας μικρά κόμματα.
Δε θα ρίξω σεντόνι όπως σου ταξα, τρέχω και δε φτάνω. Ο παραπάνω ανώνυμος με βρίσκει σύμφωνη σχετικά με τη στάση των μικρών κομματικών σχηματισμών που διεκδικούν την ψήφο μας και τη συμμετοχή μας. Συμπληρώνω: είναι η διαφορά των κομμάτων ποιοτική ή απλά ποσοτική; Πιστεύω το δεύτερο.
Ως προς το "στρατηγικό" επιχείρημα της πίεσης μέσω της συμμετοχής στη διαδικασία πιστεύω πως το σύστημα τροφοδοτείται με την όποια ψήφο, δεν βελτιώνεται. Μακάρι να κάνω λάθος, αλλά δεν έχω στοιχεία που να με πείθουν για το αντίθετο.
Έπειτα, το να ζητούν τα κόμματα τις ψήφους των αντιεξουσιαστών είναι λίγο αστείο. Ειδικά όταν ταυτόχρονα τους αποδίδουν ευθύνες για τον πολιτικό κατήφορο της χώρας.
Χαίρομαι κι εγώ που αποστασιοποιείσαι από την απαξίωση των αντίθετων απόψεων.
Ελπίζω να τα πούμε αναλυτικά.
;)
Όπως πολύ καλά γνωρίζεις, συμφωνώ και επαυξάνω. Για τον ΣΥΡΙΖΑ, έχω ανεβάσει σχετικό post (για την ακρίβεια, πρόκειται για political outing).
Όσο για τα αρνιά και τα κατσίκια, εκεί που καταλήγεις κι εσύ ήθελα να καταλήξω όταν αναφέρθηκα σ' αυτά. Ίσως να μην έγινα κατανοητός.
Καλό βόλι σε όλες και όλους.
Το να ψηφίζεις (π.χ. τον ΣΥΡΙΖΑ), όχι επειδή το πιστεύεις αλλά για να "χτυπήσεις τον δικομματισμό", είναι δικαιολογημένο αν έχεις ξεχάσει το βρώμικο 1989. Τότε που ο Συνασπισμός συνεργάστηκε με τη νέα Δημοκρατία δίνοντας μια παράταση τουλάχιστον κάμποσων δεκαετιών στον δικομματισμό.
ΓΙΕΓΙΕΣ
Το να ψηφίζεις (π.χ. τον ΣΥΡΙΖΑ), όχι επειδή το πιστεύεις αλλά για να "χτυπήσεις τον δικομματισμό", είναι δικαιολογημένο αν έχεις ξεχάσει το βρώμικο 1989. Τότε που ο Συνασπισμός συνεργάστηκε με τη νέα Δημοκρατία δίνοντας μια παράταση τουλάχιστον κάμποσων δεκαετιών στον δικομματισμό.
ΓΙΕΓΙΕΣ
Συμφωνώ απόλυτα με την προτροπή σου. Κατά τη γνώμη μου, το σύστημα δεν είναι ούτε απρόσωπο ούτε ανίκητο, αυτό έχει αποδειχθεί πολλές φορές και σε πολλές χώρες. Ανίκητη είναι η βλακεία των ανθρώπων. Για παράδειγμα στη γειτονική Ιταλία, όταν κατάφεραν επιτέλους να ρίξουν τον Μπερλουσκόνι έκαναν ακριβώς αυτό που περιέγραφες, έβγαλαν τα μαχαίρια αφού κέρδισαν και το αποτέλεσμα είναι ο Μπερλουσκόνι να είναι και πάλι στο τιμόνι της χώρας του.
Πιστεύω, το πρόβλημα της χώρας μας δεν είναι η πολυφωνία αλλά η πολιτική κουλτούρα των πολιτών (όπως και σε τόσες άλλες) κάτι που συνδέεται με την εκπαίδευση που παίρνουν.
Προσωπικά πριν τις προηγούμενες βουλευτικές έκατσα και διάβασα όλα τα καταστατικά των κομμάτων που με ενδιέφεραν (εκτός της ΝΔ και του ΛΑΟΣ). Σκέφτηκα ότι θα έβρισκα κάποια κόμματα με δημοκρατικές εσωτερικές δομές και στην συνέχεια θα κοιτούσα ιδεολογία και απόψεις. Ε από τα υπόλοιπα κόμματα που είναι σήμερα στη βουλή απογοητεύτηκα τελείως, η αυστηρή κομματική γραμμή και ο έλεγχος του "ενός" είναι μεγάλες αδυναμίες. Τελικά κατέληξα σε κόμμα εκτός βουλής το οποίο με κάλυπτε σε τρία πράγματα. Στον τρόπο λειτουργίας του (λήψη αποφάσεων), στην άποψή του για εφαρμογή απλή αναλογικής και για τη θέση του στο χωρισμό εκκλησίας και κράτους (ναι!).
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι όλοι μπορούν να βρουν κάτι που τους ταιριάζει περισσότερο ή λιγότερο. Ο πολιτικός πλουραλισμός είναι πάντα καλός και πρέπει επιτέλους οι πολιτικοί μας να μάθουν να συνεργάζονται και να μην τρομάζουν τον κόσμο περί ακυβερνησίας όπως έκανε ο Καραμανλής όταν άλλαζε τον εκλογικό νόμο.
Αναδημοσιεύω από εδώ:http://freeinquiry.gr/webfiles/pro.php?id=740
Ο ΠΟΛΙΤΗΣ, Ο ΥΠΗΚΟΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΟΜΜΑΤΙΣΜΕΝΟΣ
Συχνά ακούμε, ότι «τα κόμματα είναι οι στυλοβάτες της δημοκρατίας». Η ιδιότητα του πολίτη δεν είναι βέβαια ασυμβίβαστη με την ιδιότητα του μέλους μιας ομάδας. Είναι όμως, ασυμβίβαστη με την ιδιότητα του μέλους ενός κόμματος. Τα κόμματα επ' ουδενί δεν είναι ομάδες (ας μην ευτελίζουμε την έννοια της ομάδας και της συλλογικότητας), αλλά στρατοί με θεόπνευστες ηγεσίες / ιερατεία και με στρατευμένους, που πρέπει να εκτελούν τις άνωθεν θεόπνευστες αποφάσεις και "γραμμές".
Επί πλέον οι στρατευμένοι / μέλη κομμάτων είναι "δίσκεπτοι" και, άρα, δίγλωσσοι (και προπάντων ανειλικρινείς) αφού, ως γνωστόν, στην περίπτωση, που η προσωπική τους γνώμη (ή και ηθική) -αν έχουν- συγκρούεται με αυτή του κόμματος, πρέπει να τήν υποτάξουν στην κομματική "γραμμή" (δηλ. στην γραμμή τής κατ' ευφημισμόν αποκαλούμενης "συλλογικότητας"). Αυτή η ανειλικρίνεια, αλλά και η έλλειψη προσωπικότητας και ταυτότητας τών κάθε είδους στρατευμένων τούς καθιστά παντελώς αναξιόπιστους και ανεπαρκείς για να συμμετάσχουν ανιδιοτελώς σε μια αυθεντική αυτόνομη (και όχι ετερόνομη) συλλογικότητα, όπως είναι η πολιτική (και όπως την εννοούσαν οι ιδρυτές της αρχαίοι Έλληνες δηλαδή σαν την τέχνη της Διοίκησης –και όχι του Εξουσιασμού- της κοινωνίας). Γιατί οι ίδιοι, με τούς όρους που αποδέχτηκαν για να ενταχθούν σε ένα κόμμα, έχουν πάψει προ πολλού να είναι άτομα / πρόσωπα και, φυσικά, πολίτες.
Όταν τέτοιοι στρατευμένοι επιδιώκουν την συμμετοχή τους σε μια αυθεντική συλλογικότητα, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το τί πιστεύουν πραγματικά, ή για το ποιές είναι οι προθέσεις τους, ή οι εντολές που εκτελούν. Είναι δηλαδή εκ των προτέρων αναξιόπιστοι και, όπως έχει δείξει η Ιστορία, καλό είναι να αποτάσσονται από τα διάφορα "μικρά" ή "μεγάλα" κινήματα και από τις αυθεντικές και αυτόνομες συλλογικότητες.
Γιατί η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ προπαγανδιστική τακτική τών κάθε είδους στρατευμένων, να εισχωρούν σε μια συλλογικότητα, ένα κίνημα, ή κίνηση κ.λπ. και να την εκτρέπουν από τους στόχους της, προς όφελος τού κόμματός τους (γιατί το κόμμα είναι που επωφελείται ΠΑΝΤΑ από τέτοιες καταστάσεις) έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την τίμια στάση των ατόμων / προσώπων / πολιτών, που διεκδικούν κάτι, χωρίς να επιδιώκουν αναβάθμιση του "αγωνιστικού" βιογραφικού τους.
Και βέβαια η ιδιότητα του οποιουδήποτε στρατευμένου (σε κόμματα, ή σε οποιεσδήποτε άλλες κλίκες) έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την ιδιότητα του πολίτη για ένα ακόμα λόγο: Ο πολίτης βλέπει την κοινωνία (παρά τις συγκρούσεις της) σαν κάτι ενιαίο, εντός τού οποίου πρέπει να (αλληλεπι)δράσει και όχι σαν κάτι κομμα-τιασμένο απέναντι στο οποίο πρέπει να περιχαρακωθεί, ή κάτι στο οποίο πρέπει να επιβληθεί.
Γι' αυτό στις αυθεντικές αυτόνομες συλλογικότητες, στις αυθεντικά πολιτικές κοινωνίες και κινήματα, τα κόμματα ήσαν ανύπαρκτα (αρχαίες Ελληνικές πολιτείες, Γαλλικός Μάης κ.λπ.).
ΓΙΕΓΙΕΣ
ΊΣΙΑ ΚΑΙ ΣΤΡΑΒΆ
Έχουν λυσσάξει με την αποχή
λες και μικρή ή μεγάλη μια βροχή
ο ουρανός δε στέλνει και τις δύο.
Κι αντί Νου Δυο –ΠΑΣΟΚ να πουν αντίο
στην εξουσία την άνευρή τους πια
υπόστεγα ονειρεύονται πλατιά.
Μωροί δυνάστες, δούλοι του παρά,
είτε είστε δεξιά είτ' αριστερά
τόπο θα κάντε στην ευθεία τώρα
που άλυγη και σκληρή μπήκε στη χώρα
για να ισιώσει κάθε τι στραβό,
μακριά από αποχές, ψήφους, σταυρό.
Γιώργης Χολιαστός
Πες τα Χρυσόστομε!
υπέροχο post
για να δούμε τι μπορεί να γίνει την Κυριακή...
Πολύ καλή η ανάρτηση σου πραγματικά. Συμφωνώ κι εγώ μαζί σου σε όλα μόνο που τα κάνω με αντίστροφη φορά,ε και κάποια χρόνια διαφορά γιατί είμαι μικρότερη:), δηλαδή, ψηφίζω συνεχως από το 2002 (δημοτικές εκλογές) χωρίς να βλέπω κάποιο αποτέλεσμα. Έχω ψηφίσει και ΚΚΕ και ΝΔ (ντρέπομαι, αλλά δεν ήθελα άλλο ΠΑΣΟΚ!). Τώρα όμως έχω αρχίσει να είμαι στη δική σου φάση προ 2004. Και σκέφτομαι αν τελικά, τουλάχιστον στις βουλευτικές,κάναμε πάρα πολλοί αποχή αυτό δεν θα ήταν ένα πλήγμα για το σύστημα; Αν θέλουμε άμεση δημοκρατία θα πρέπει κάπως να το επιδιώξουμε.
Τελικά βέβαια θα ψηφίσω αλλά αν ήταν μαζική η αποχή ίσως να γινόταν κάτι.
A, kalo 3mero !
Πολύ καλή η ανάρτηση σου πραγματικά. Συμφωνώ κι εγώ μαζί σου σε όλα μόνο που τα κάνω με αντίστροφη φορά,ε και κάποια χρόνια διαφορά γιατί είμαι μικρότερη:), δηλαδή, ψηφίζω συνεχως από το 2002 (δημοτικές εκλογές) χωρίς να βλέπω κάποιο αποτέλεσμα. Έχω ψηφίσει και ΚΚΕ και ΝΔ (ντρέπομαι, αλλά δεν ήθελα άλλο ΠΑΣΟΚ!). Τώρα όμως έχω αρχίσει να είμαι στη δική σου φάση προ 2004. Και σκέφτομαι αν τελικά, τουλάχιστον στις βουλευτικές,κάναμε πάρα πολλοί αποχή αυτό δεν θα ήταν ένα πλήγμα για το σύστημα; Αν θέλουμε άμεση δημοκρατία θα πρέπει κάπως να το επιδιώξουμε.
Τελικά βέβαια θα ψηφίσω αλλά αν ήταν μαζική η αποχή ίσως να γινόταν κάτι.
A, kalo 3mero !
Αργώ να απαντήσω σε ένα εξαίρετο post, καθότι έχω πήξει στη δουλειά.
Δεν διαφωνώ με αυτά που λες.
Απλά η γνώμη μου είναι ότι από εμάς τους ίδιους και από τη νοοτροπία μας υπάρχει πλέον ελπίδα. Λέμε, το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Εγώ πιστεύω ότι το κεφάλι μας κοροϊδεύει κανονικά και πρέπει εμείς οι ίδιοι να αλλάξουμε. Και όταν στην blogόσφαιρα βλέπω κόσμο να προσβάλλει την άλλη άποψη, απλά λυπάμαι, γιατί αν ακόμα δεν μπορούμε να ανεχόμαστε το διαφορετικό, τότε χαιρετίσματα στην Κουτσολάμπραινα.
οι νεοι ανθρωποι δεν ψηφισαν και οσοι πηγαν ψηφισαν οικολογους και μικροτερα κομματα μαυριζοντας τα 2 μεγαλα
www.arelis.gr
περιεχει σειρα αρθρων τεχνης για
νεους ελληνες καλλιτεχνες
Παιδιά, έστω και καθυστερημένα, ευχαριστώ όσους σχολίασαν σε αυτό το ποστ.
Κρίμα που δεν πρόκαμα να κάνουμε έναν διάλογο, την άλλη φορά.
Δεν φαντάζομαι να πειράζει το καθυστερημένο σχόλιο :)
Εγώ ακολούθησα αντίστροφη πορεία. Ως τώρα, στα τριάντα μου, ήμουν απόλυτος θιασώτης της συμμετοχής για τους ίδιους λόγους. Όπως και απόλυτος θιασώτης της έννομης τάξης. Συγγενικά και τα δύο. Πίστευα ότι, όσο και «στημένο» να είναι το εκλογικό παιχνίδι, έστω και μια ψήφος αλλάζει κάτι. Και για την τάξη ότι, όσο και να τη γλυτώνουν ωρισμένοι συστηματικά με χοντροπαρανομίες, έχει σημασία να τηρείται γενικά η τάξη έστω και σε μικροπράγματα για να μη χάνουμε την μπάλα.
Το δεύτερο μου το άλλαξε ο Δεκέμβρης. Το πρώτο ο Ιούνιος.
Δεν πίστευα ποτέ ότι η αποχή θα πέρναγε το συνηθισμένο (για ευρωεκλογές) 30-35%. Με το 50% όμως, αναθεώρησα, αναθάρρησα, και βλέπω ρεαλιστικό ακόμα και το 70% αποχή στις ερχόμενες (σύντομα) εθνικές.
Και αποδείχτηκε ότι κάθε άλλο παρά «στα παπάρια του συστήματος αν έχει εκλεγεί από το 50 ή το 100 τοις εκατό του εγγεγραμμένου εκλογικού σώματος». Πυροδότησε εξελίξεις η αποχή. Και μια μεγαλύτερη στις εθνικές θα πυροδοτήσει, ελπίζω, την διάλυση των κομμάτων και κομματούσκουλων που πρωταγωνιστούν στο πολιτικό σκηνικό καμμιά εκατοστή χρόνια τώρα, με τα ίδια ή παραλλαγμένα ονόματα.
"Με το 50% όμως, αναθεώρησα, αναθάρρησα, και βλέπω ρεαλιστικό ακόμα και το 70% αποχή στις ερχόμενες (σύντομα) εθνικές."
Λάθος (και συγγνώμη για την απολυτότητα, αλλά προέρχεται από τις κουβέντες μου με τους απέχοντες του περιβάλλοντος μου), στις εθνικές θα απέχουν λιγότεροι, γιατί νιώθουν ότι τους αφορά περισσότερο.
Επίσης, "70%αποχή". Οκ. Ε ΚΑΙ? ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ δικλίδα που να λέει ότι το αποτέλεσμα των εκλογών δεν ισχύει αν υπάρχει 70-80-90% αποχή. Είναι πάντα νόμιμο. Οπότε, μια τρύπα στο νερό, ή χειρότερα, οι 350.000 ψηφοφόροι του ΛΑΟΣ, απο 7% θα γίνουν 18% (με τον ίδιο αριθμό ψήφων, εννοώ) και γάμησε τα.
"Και αποδείχτηκε ότι κάθε άλλο παρά «στα παπάρια του συστήματος αν έχει εκλεγεί από το 50 ή το 100 τοις εκατό του εγγεγραμμένου εκλογικού σώματος»"
Που τις είδες τις εξελίξεις? Ποια εξέλιξη πυροδότησε η αποχή? Ζω αλλού? Φέρε μου ΕΝΑ παράδειγμα εξέλιξης που πυροδοτήθηκε από την αποχή. ΕΝΑ!
Η μόνη εξέλιξη που πυροδοτήθηκε απο τις εκλογές είναι το χάιδεμα των αυτιών (και όχι μόνο) του 7% του ΛΑΟΣ. Και αυτό δεν πυροδοτήθηκε από την αποχή, εκτός αν εννοείς ότι με την αποχή μεγάλωσε το ποσοστό του ΛΑΟΣ και για αυτό είχαμε εξελίξεις!!!!
Δημοσίευση σχολίου