Αντίο 2009

Βέβαια, εδώ και πολλά χρόνια έχω πάψει να θεωρώ ότι κάτι αλλάζει επειδή αλλάζει το τελευταίο ψηφίο (ή τα 2 τελευταία όπως φέτος ή ακόμα και τα 4 ψηφία όπως πριν από μια δεκαετία) στην μονάδα μέτρησης του χρόνου. Ο χρόνος είναι συνεχής και ακατάπαυστος, ο χωρισμός βοηθάει για πρακτικούς λόγους και τον χρησιμοποιούμε και για ψυχολογικούς, να αισθανόμαστε ότι μπορούμε να τραβήξουμε μια "διαχωριστική γραμμή" (άντε να φύγει το γρουσούζικο έτος και να κάνουμε μια νέα αρχή τον επόμενο).

Μετά λοιπόν τις κοινότυπες αμπελοφιλοσοφίες, ας χρησιμοποιήσω και εγώ τον πρακτικό διαχωρισμό του χρόνου για να σας πω τις αρλουμπίτσες μου.

Το 2009 ήταν μια χρονιά "περίεργη". Πιστεύω ότι θα χαρακτηρίζεται στο μέλλον ως "σημαντική" για αρκετά πράγματα.

Κατά κύριο λόγο, είναι η χρονιά που (μας είπανε πως) ξέσπασε η "παγκόσμια οικονομική κρίση". Προβλήματα ρευστότητας, εταιρείες κολοσσοί που έσκαγαν σαν φούσκες στη σαπουνάδα τις κουζίνας ή απειλούσαν τις παγκόσμιες κυβερνήσεις ότι "αν δεν μας βοηθήσετε, θα κρατήσουμε την αναπνοή μας μέχρι να σκάσουμε- και θα σας πάρουν τα ζουμιά από τα σκατά που έχουμε μέσα μας".
Είναι η χρονιά που "απαιτείται" πιο "απαιτητικά" από άλλες να κάνουμε όλοι "θυσίες" για να μην έχουμε πρόβλημα (λες και όταν γίνονταν τα πάρτυ της κονόμας, τα μοιραζόμασταν όλοι).
Είναι η χρονιά που αρχίζουν όχι να αμφισβητούνται αλλά να χτυπιούνται άμεσα και βάναυσα δικαιώματα κερδισμένα δεκαετίες πίσω, με αίμα και κόστος σε ανθρώπινες ζωές.
Το τι φταίει και κυρίως ποιος φταίει, δεν θα το αναλύσω εδώ-δεν νομίζω να έχω και τις γνώσεις και την ικανότητα άλλωστε. Μια βεβαιότητα έχω μόνο:
Η ευθύνη ανήκει σε ΟΛΟΥΣ -αναλογικά όμως με το ΠΟΣΑ ΕΒΓΑΖΕ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ μας.

Είναι η χρονιά που ανέδειξε τον πρώτο μαύρο πρόεδρο στις ΗΠΑ.
Αλλά είναι και η χρονιά -ίσως ακόμα πιο σημαντικό- ότι πρόεδροι όπως ο Εβο Μοράλες άντεξαν στα χτυπήματα και τις προσπάθειες ανατροπής τους από τις οικονομικές ολιγαρχίες.

Είναι η χρονιά που ξεκίνησε με δράσεις και πορείες -ως απόηχος του Δεκέμβρη του 08- και μάχες που κερδήθηκαν έστω και για την ώρα, όπως τα πάρκα Κύπρου&Πατησίων και Ναυαρίνου.

Είναι η χρονιά που "φούντωσε" ξανά ο "μπαμπούλας" της "τρομοκρατίας" -στα καθ' ημάς και που προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι από τα σημαντικότερα προβλήματα μας και απειλεί όλους μας και την "δημοκρατία μας" (τους). Την ώρα βέβαια που προσπαθούν να μας πείσουν ότι τα αυστηρά μέτρα αστυνομοκρατίας σε τράπεζες, Εξάρχεια, αεροδρόμια και κέρατα βερνίκια μας είναι απαραίτητα για όλους, καθημερινά γίνονται μικρο- και μεγαλο- κλοπές (από μια τσάντα έως ολόκληρα σπίτια) σε απλούς ανθρώπους του μεροκάματου για τις οποίες δε φαίνεται να υπάρχει κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Προστασία του Πολίτη my ass.

Είναι η χρονιά που τα φιδάκια πετάγονται ολοένα και περισσότερα από τα αυγά τους και διεκδικούν χώρο. Που -σε συνάρτηση και με τις οικονομικές και πολιτισμικές απειλές- ρατσιστικές φωνές βρίσκουν χώρο να ακουστούν και αυτιά να τις ακούσουν. Και που δυστυχώς πολλοί κάνουν ότι δεν ακούν και βλέπουν.

Α, ναι, είναι και η χρονιά που επανήλθαν οι Σοσιαληστικές Κυβερνήσεις στη χώρα που λέγεται Ελλάντα - Greece - Τουέλβ Πόιντς - Ντουζ Πουάν.

Κάποια χρόνια μετά λοιπόν, μπορεί και να λέμε ότι ήταν η χρονιά που....
ΓΑΜΗΘΗΚΑΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ!!!!

Αυτά όμως σε παγκόσμιο και πανελλήνιο επίπεδο.

Σε προσωπικό επίπεδο, ήταν μια χρονιά... μυστήρια να την πώ? Αλλοπρόσαλλη? Θα έλεγα απρόσμενη, αν δεν χτυπούσε στην λογική μου -ποια χρονιά ξέρεις τι θα σε βρει?

Όχι, κακή χρονιά δεν ήταν με τίποτα.
Άκρως ενδιαφέροντα ήταν όσα συνέβησαν αυτή τη χρονιά, και καλά και κακά, και πράγματα φαινομενικά άσχημα που έγιναν σκαλί για να έρθουν άλλα, πιο όμορφα!
Το πρόσημο για εμένα στη χρονιά είναι αναμφισβήτητα θετικό!
Το μόνο που έχει μείνει ίδιο στη ζωή μου από πέρυσι τέτοιο καιρό είναι η δουλειά μου - και αυτή μπορεί και να μην βγάλει και το 2010 αν ευοδωθούν τα πλάνα - και τα οικονομικά μου βέβαια.
Α, καλά, ίδια έχουν μείνει και τα κιλά μου, η σεξομανία και η αντιδραστικότητα μου, αλλά για τα 2 τελευταία πρώτα θα βγει η ψυχή μου.
Όλα όμως δείχνουν ότι παρά τα ζόρια, τα καλύτερα έρχονται!

Με την ευχή λοιπόν, η χρονιά που πέρασε (σε παγκόσμιο επίπεδο) να φέρει τα επόμενα χρόνια μια... κηδεία:

Σας εύχομαι να είσαστε πάνω από όλα καλά, να έχετε όσο γίνεται λιγότερες σκοτούρες στο κεφάλι σας και όσο περισσότερες εκλάμψεις στο κρεβάτι σας και του χρόνου να είμαστε πάλι όλοι εδώ - στον πλανήτη, όχι στο μπλογκ- και ακόμα περισσότεροι αν γίνεται, να μην λείπει όμως κανείς από τους φετινούς.

Γιατί, ακόμα και αν μας ζορίζουν, ακόμα και αν μας πιέζουν, όταν είμαστε όλοι παρόντες, όλοι μαζί και όλοι μονιασμένοι, λίγο εγώ και λίγο εσύ, λίγο ο παραδίπλα, όλα τα καταφέρνουμε.

Δεν έχω εγώ, έχεις εσύ, δεν έχεις εσύ θα έχω εγώ. Και αν δεν έχει κανείς, μας φτάνουν και λιγότερα.
Χωρίς αμάξι, playstation, plasma τηλεόραση και άλλα πράγματα την παλεύω άνετα.
Χωρίς κάποιον να τσουγκρίσω το ποτήρι μου και να του πω "στην υγειά σου ρε" όχι.

HASTA SIEMPRE, COMPANEROS.
Δεν ξενερώνουμε ποτέ.