Έχουμε Πόλεμο λοιπόν;

(post για το ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ)

Αυτό το μπλογκ, άνοιξε τον Δεκέμβρη του 2008, με πρωτοβουλία του YellowKid -τον οποίο και ευχαριστώ που με κάλεσε τότε να συνεισφέρω- ως ένα βήμα αναμετάδοσης γεγονότων, ειδήσεων, πληροφοριών αλλά και απόψεων για τα γεγονότα που τράνταζαν τότε την Αθήνα κυρίως, αλλά και την υπόλοιπη χώρα. Με αφορμή βέβαια τον φόνο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, από τον οποίο και "βαφτίστηκε" του url του μπλογκ.

Ο αρχικός σκοπός μας ήταν η καταγγελία της αστυνομικής και κρατικής βίας. Από εκεί και ο τίτλος, "Έχουμε Πόλεμο - Μην το γελάς μωρό μου", από ένα τραγούδι του Τζίμη Πανούση.

Από τότε έχουν περάσει σχεδόν 17 μήνες. Και μοιάζει ο χρόνος τόσο μα τόσο πολύς -και ταυτόχρονα λίγος. Τα δεδομένα στη χώρα άλλαξαν δραματικά- ή μήπως όχι;

Μήπως τα δεδομένα ήταν από τότε εκεί, μπροστά μας;
Μήπως οι νέοι, οι οποίοι βγήκαν τότε στο δρόμο, έβλεπαν πιο μπροστά από εμάς- ή κάποιους από εμάς; Οκ, ούτε εμένα πήραν τα χρόνια ακόμα, αλλά όσο να ΄ναι, τα 35 τα έχω γερά πατημένα. Και τον Μάη του '68 έλεγαν "μην εμπιστεύεστε κανέναν πάνω από τα 30".

Έχω την αίσθηση -για να μην πω βεβαιότητα- ότι αυτά που βλέπουμε τώρα να συμβαίνουν μέσα σε ελάχιστες εβδομάδες, υπήρχαν εκεί από τότε. Η πρόθεση για επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα. Η επίθεση σε μισθούς, στις συντάξεις. Αλλά κανείς δεν ήθελε πραγματικά να δει. Κανείς δεν έκανε πραγματική αποτίμηση εκείνης της εξέγερσης. Άλλοι μίλησαν για τα δίκια των νέων, άλλη θεώρησαν ότι ήταν η πρόβα για την πραγματική επανάσταση που έρχεται. Λόγια, λόγια, λόγια ατελείωτα.

Και ο κάθε "χώρος" συνέχισε να περιχαρακώνεται από τους άλλους. Είτε το έτσι και αλλιώς μπετόν ΚΚΕ, είτε οι αριστερές παρατάξεις, ακόμα και οι αναρχικές συλλογικότητες. Ο καθένας ήθελε να δώσει τη δική του ερμηνεία μέσα από το δικό του πρίσμα.

Κανείς δεν φαίνεται -τουλάχιστον στα δικά μου μάτια- να κατάλαβε.

Να κατάλαβε, ότι του ζητούμενο είναι ότι η επίθεση γίνεται απέναντι σε όλους. Και αριστερούς, και αναρχικούς, και σταλινικούς, ακόμα και μικρομεσαίους. Ότι αυτό που -ίσως- ζητούσαν τότε όσοι βγήκαν στο δρόμο ή όσοι στήριξαν έστω από τα δικά τους μετερίζια αυτή την εξέγερση είναι το ΜΑΖΙ.

Σε πολλές συζητήσεις, έχω ακούσει το επιχείρημα: "Μα, τι κοινό έχω εγώ με αυτόν, τον..." (σταλινικό, αριστεριστή, ανανεωτικό, αναρχικό, μπάχαλο, οικολόγο, δημόσιο υπάλληλο, βυσματία, βάλτε ότι -ΜΑ ΟΤΙ- θέλετε).

Έχεις ρε μαλάκα, ή τουλάχιστον θα έπρεπε να έχεις: Ένα γαμημένο σύστημα που σε εκμεταλλεύεται κάθε μέρα και περισσότερο, που σου στερεί όλο και περισσότερο δικαιώματα, που σε βάζει να πλακώνεσαι με τον διπλανό σου.

ΕΧΕΙΣ (ή θα έπρεπε να έχεις) ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΣΟΥ.
Και αυτήν, θα έπρεπε να την έχεις αδιαπραγμάτευτη. Όχι, όχι την αξιοπρέπεια της ιδεολογικής σου καθαρότητας μαλάκα. Την αξιοπρέπεια της ζωής και τη καθημερινότητας σου.

Και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.

Να σου λένε πιο κατάμουτρα από ποτέ: ΠΛΗΡΩΣΕ ΤΩΡΑ ΜΑΛΑΚΑ ΤΟ ΦΑΓΟΠΟΤΙ ΜΑΣ.
Και νιώσε και ενοχές, γιατί κάποτε σου πετάξαμε και εσένα ένα ψίχουλο ή ένα κοκκαλάκι. Ανάλογα αν ήσουν εργατικό μυρμήγκι ή πιστό ντόπερμαν.

Και ξέρεις κάτι; ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΕΙΣ. Γιατί, όταν έπρεπε, έλεγες "και τι με νοιάζει εμένα; Εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα;" Φάτο τώρα όλο μέσα και κάνε και τουμπεκί.

Θα κάνεις; Θα κάνεις πάλι;

Ή θα κατέβεις σήμερα στην πορεία και θα φωνάξεις "ΦΤΑΝΕΙ";

ΕΧΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ΜΑΧΗ ΛΟΙΠΟΝ. Σε πολλά επίπεδα.

ΜΑΧΗ με αυτούς που τόσα χρόνια κερδίζουν, εις βάρος του κόπου και της εργασίας όλων μας.

ΜΑΧΗ με αυτούς που τόσα χρόνια ψηφίζατε και ψηφίζαμε να εκπροσωπούν τα συμφέροντα μας- και βόλευαν πάνω από όλα την πάρτη τους.

ΜΑΧΗ με αυτούς που θέλουν τα δικά τους σπασμένα να τα πληρώσουμε πάλι εμείς.

Πάνω από όλα όμως, ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ.

ΠΟΛΕΜΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΜΑΣ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ.
Αυτούς τους εαυτούς, που ανέχονται τόσα χρόνια να σωπαίνουν γιατί "έλα μωρέ τώρα".
Αυτούς τους εαυτούς, που δεν μπορούν να δουν πέρα από τη μύτη τους.
Που επειδή δεν τολμούν να σηκώσουν κεφάλι στο αφεντικό, σκάβουν το λάκκο του διπλανού τους.
Αυτούς, που τόσα χρόνια, δέχονταν να χάνουν την αξιοπρέπεια τους, για μια θέση, μια τακτοποίηση της υπόθεσης τους.
Αυτούς τους εαυτούς μας, που άφηναν άλλους (εργατοπατέρες, βουλευτές κ.ο.κ.) να κανονίζουν για εμάς γιατί "που να τρέχεις τώρα".
Αυτούς, που όταν το 2007 σκοτώθηκαν 70 διπλανοί μας από τον σταρχιδισμό, ξαναέβγαλαν τους ίδιους για κυβέρνηση.
Αυτούς τους εαυτούς που στον πακιστανό στο φανάρι που ζητάει ένα κέρμα για να καθαρίσει τα τζάμια λένε "Ουστ ρε, α παράτα με" αλλά στον τραπεζίτη και την εξουσία αφήνουν να τους παίρνει πολλά περισσότερα χωρίς κιχ.
Αυτούς τους εαυτούς που τόσα χρόνια λέγαμε "έλα μωρέ, όλοι ίδιοι είναι" για να μην κάνουμε τον κόπο να ψάξουμε, να δούμε, να κοιταχτούμε στον καθρέφτη μας, να ασχοληθούμε και να διαλέξουμε.

ΠΟΛΕΜΟΣ ΛΟΙΠΟΝ.
ΘΑ ΕΡΘΕΙΣ;