Ομόνοια

(δικό μου ποστάκι, πρωτοανέβηκε στο Salata.Tv)

Σήμερα, περίπου στη μία το μεσημέρι. Ο δρόμος μου περνάει από την Ομόνοια, έχω βγει να κάνω κάτι ψιλοδουλειές.
Στη γωνία Αιόλου και Πανεπιστημίου, έξω από το Λουμίδη, περιμένοντας να περάσω το φανάρι, ακούω φωνές δεξιά μου. Είναι τρεις άντρες, δύο με έναν, όπου οι δύο κάτι φωνάζουν και βρίζουν τον ένα. Κοντοστέκομαι και κοιτάω. Κάποιο νταλαβέρι έχει πάει στραβά, από ότι φαίνεται. Πολύ γρήγορα, ο ένας από τους δύο, αρχίζει να χτυπάει τον τρίτο και ο άλλος σιγοντάρει. Κοιτώ γύρω μου, δεν αντιδρά κανείς. Βάζω τι φωνές "Ρε, τι κάνετε εκεί;" και πλησιάζω ένα-δυο βήματα. Τους φωνάζουν και κάνα δυο άλλοι.
Ο τρίτος, βρίσκει την ευκαιρία να απομακρυνθεί, καθώς μετά τις φωνές, ο δεύτερος συγκράτησε τον πρώτο.
Προχωράει, διασχίζει την Αιόλου με κατεύθυνση προς Ομόνοια. Μένω να παρατηρήσω. Πολύ σύντομα οι άλλοι δύο τον ξαναπαίρνουν στο κυνήγι, τον φτάνουν, και ο πρώτος του δίνει μια γερή σπρωξιά και αρχίζει να τον ξαναχτυπάει. Ο δεύτερος τον "συγκρατεί" πολύ χαλαρά. Περιμένω να δω αν θα επέμβει κανείς από εκεί τριγύρω. Κανείς.
Διασχίζω και εγώ την Αιόλου, περνάω από δίπλα τους. Δεν θέλω να ανακατευτώ άμεσα, γιατί δεν ξέρω αν οπλοφορούν -πιστόλι ή μαχαίρι. Νομίζω πως όχι, αλλά δεν είμαι και σίγουρος. Βάζω πάλι τις φωνές "Ρε, τι κάνετε εκεί;". Ο άγριος από τους δύο με κοιτάει, "Τι θες και εσύ ρε;". Κανείς από τους γύρω δεν επεμβαίνει και αυτή τη φορά. Έχουν φτάσει κοντά στο γνωστό "Οπλοπωλείο" της Ομόνοιας, αυτό που λεηλατείται κάθε φορά σε μεγάλες ταραχές. Φτάνω μέχρι τη γωνία, κοιτάω γύρω. Κανένας άλλος δεν έχει επέμβει με κανέναν τρόπο.
Θυμάμαι ότι έχω δει αστυνομικούς στην πλευρά του περιπτέρου στη Σταδίου. Τρέχω προς τα εκεί, οι φωνές της συμπλοκής ακούγονται από πίσω μου.
Βρίσκω δυο αστυνομικούς, τους λέω ότι "Δυο τύποι, πλακώνουν στο ξύλο έναν άλλο πίσω από τη γωνία, πιθανώς τοξικομανείς". Τινάζονται και οι δυο αμέσως από τη θέση τους, φωνάζοντας στον περιπτερά να προσέχει τα πράγματα τους - μάλλον τους καφέδες τους- και προχωρούν γρήγορα προς το μέρος που τους έδειξα. Έτσι και αλλιώς, οι συμπλεκόμενοι έχουν έρθει πιο κοντά, στην πλευρά της πλατείας, δίπλα στον τοίχο της εισόδου του μετρό, όπου οι δύο έχουν στριμώξει τον ένα.
Βλέπω και δυο ανθρώπους, γύρω στα 65 που προσπαθούν να ηρεμήσουν τους επιτιθέμενους.
Τους φτάνουν οι αστυνομικοί και τους χωρίζουν.
Περνάω και εγώ από δίπλα. Ακούω κάτι για λεφτά, ο χτυπημένος λέει "ψάξτε με, δεν έχω μία", ο άγριος από τους δύο επιτιθέμενους φωνάζει "μου έφαγε τα λεφτά".
Αφήνω τους αστυνομικούς να βγάλουν άκρη, φεύγω. Σιγά σιγά σπάει και το πηγαδάκι των περίεργων.
Απομακρυνόμενος, σκέφτομαι αν έκανα καλά που φώναξα την αστυνομία, μήπως αυτός που έτρωγε ξύλο θα έμπλεκε παραπάνω αν τον πετύχουν αλλού οι επιτιθέμενοι.
Σκέφτομαι κιόλας, πώς από τόσους "νοικοκυραίους" που περνούσαν από το σημείο, ο μόνος που σκέφτηκε να κάνει κάτι παραπάνω από το να κοιτάει, άντε να βάλει και μια φωνή "τι κάνετε, ρε;" ήμουν εγώ, ο "Μπάτσοι-Γουρούνια-Δολοφόνοι".
Τι στο διάολο κάνουμε ρε;