Είδα και θυμήθηκα (στο μπλογκ των Urban & Trip) αυτή τη φωτό:
Αμέσως έκανα κάποιες συνειρμικές σκέψεις. Πριν τις δημοσιεύσω (το ποστ είναι έτοιμο) είπα να μου πείτε τι σκέψεις & αντιδράσεις σας προκαλεί. Σε λίγες μέρες, θα ανεβάσω και εγώ τις συνειρμικές μου σκέψεις.
Όταν βλέπεις μια τέτοια εικόνα, προφανώς, μπορείς να μιλάς ώρες και να λες μαλακίες, γεμάτες συνθήματα και κούφια λόγια, μπορείς απλά να το βουλώσεις. Μην το πάρεις προσωπικά, για να τα ακούω εγώ τα γράφω. Που νόμιζα ότι επειδή υιοθέτησα ένα παιδί από την Actionaid, έκανα το καθήκον μου και μπορώ να κοιμάμαι ήσυχος.
Μπήκα νωρίτερα σήμερα και το είδα. Έκανα μια προσπάθεια να πω κάτι κι έφυγα.Ούτε στους U+Τ είχα καταφέρει να γράψω τότε. Δε θέλω να αναλύσω, ούτε να πω για καθήκοντα, καλλιτέχνες, ανθρωπιστές κτλ. Για την παγκόσμια φρίκη δεν ευθύνεται κανένα απ' τα τρία εμπλεκόμενα μέρη της εικόνας - ούτε ο γύπας, ούτε το παιδί, ούτε ο φωτογράφος. Δεν ξέρω τι έκανε ο Carter μετά, αν βοήθησε ή όχι, δεν ξέρω τι έκανε όπου βρέθηκε για να μεταφέρει εικόνες σε μας, αλλά ήταν εκεί, και - εκ του αποτελέσματος - δεν ήταν αδίστακτος επαγγελματίας. Στο κάτω-κάτω ανέλαβε το βάρος της συνείδησής μας.
Την έχω λάβει κι εγώ τη φωτογραφία με κάποιο από αυτά τα μέιλ που στέλνονται σε δεκάδες αποδέκτες. Είχε μάλιστα και συνοδευτική λεζάντα την οποία δε γράφω για να μη στο χαλάσω μια και λες ότι έχεις ετοιμάσει ποστ οπότε μάλλον θα την έχεις κι εσύ.
Η συζήτηση γύρω από το φωτορεπορτάζ που σοκάρει είναι τόσο παλιά όσο και η φωτογραφία ως μέσο. Παραμένει όμως επίκαιρη στο βαθμό που δεν έχουν απαντηθεί, με τρόπο που να μην επιδέχεται αμφισβήτηση, βασικά ερωτήματα μερικά από τα οποία παραθέτω.
Από την πλευρά του θεατή: Σοκάρεσαι ή όχι; Αντιδράς και πώς; Σε κάθε φωτογραφία ή επιλεκτικά; Ή πάλι, έχεις δικαίωμα να απαιτείς από την αγαπημένη σου εφημερίδα, περιοδικό κλπ να μη δημοσιεύουν κάτι υπερβολικά βίαιο;
Από την πλευρά του υπεύθυνου ύλης: Πρέπει υποχρεωτικά να τη δημοσιεύσεις; Αν δεν τη δημοσιεύσεις γίνεσαι κάτι σαν συνένοχος στη διαιώνιση του εικονιζόμενου εγκλήματος; Μπορείς να την αλλάξεις ή να την κόψεις για να την απαλύνεις; Γράφεις και λεζάντα ή θα γίνεις κίτρινος; Προειδοποιείς τον αναγνώστη για να τον "προστατεύσεις"; Σε προβληματιζει πως θα τη δουν και μικρά παιδιά;
Και (το δυσκολότερο) από την πλευρά του φωτογράφου: Έχεις δικαίωμα/υποχρέωση να επέμβεις; Έχεις υποχρέωση να κρατηθείς ουδέτερος; Έχεις υποχρέωση να τραβήξεις τη φωτό; Αν δεν την τραβήξεις εμποδίζεις την ενημέρωση των υπολοίπων; Αν την τραβήξεις και γίνεις διάσημος αποκομίζεις ιδιωτικό όφελος εις βάρος της δυστυχίας του άλλου;
Δύσκολα, πολύ δύσκολα όλα αυτά, εκτός του ότι είναι και στενάχωρα...
O Chumba τα είπε μια χαρά. Και τα πιό σημαντικά για μένα είναι τα διλήμματα από την πλευρά του φωτογράφου και ιδιαίτερα άν πρέπει να επέμβει ή να παραμείνει αποστασιοποιημένος. Νομίζω βέβαια πως όταν βρίσκεσαι τόσο κοντά σε τόσο φρικώδεις καταστάσεις, αναπόφευκτα εμπλέκεσαι ακόμα κι άν προσπαθείς να μείνεις ανεπηρέαστος. Αυτό ακριβώς έπαθε και ο δόλιος ο Carter. Δεν το άντεξε. @ apos , μακάρι να υιοθετούσαμε όλοι από ένα παιδί. Κάμποσα εκατομμύρια παιδιά θα ζούσαν λίγο καλύτερα. Μακάρι ο καθένας να έκανε κάτι- άλλος μικρότερο, άλλος μεγαλύτερο- για να γίνει αυτός ο βρωμόκοσμος λίγο πιό υποφερτός.
@Chumba: Δεν μου χαλάς τίποτα, το ποστ είναι έτοιμο και δεν θα αλλάξει, ίσως από τα σχόλια να μπει μια ξεκάθαρη προσθήκη στο τέλος. Όχι δεν έχω λάβει το mail, άρα δεν ξέρω τη λεζάντα (με ενδιαφέρει, στείλτο, το mail είναι το ονομα το βλογίου παπακι gmail.com.)
Ειναι παλιο και εχει ηδη σχολιαστει η σταση του φωτογραφου, που περιμενε την καταλληλη "ποζα" του αρπαχτικου σε σχεση με το εκπνεον νηπιο. Ωμη πραγματικοτητα; «Αφου ετσι κι αλλιως δεν γινοταν να το σωσω» καπως ετσι απαντησε ο καλλιτεχνης. Κατα τη γνωμη μου, χρειαζονται παρομοιες εικονες μηπως ξυπνησουμε καποτε. Παλιοτερα ημουν αντιθετη στην αναπαραγωγη και διαδοση εικονων βιας. Σημερα, το εχω ξανασκεφτει και νομιζω οτι πραγματι "μια εικονα=1.000 λεξεις". Για τη συγκεκριμενη φωτο, τι να πω; ισως ο φωτογραφος γωριζει καλυτερα πως ειχαν τα πραγματα. Γιατι να ζητουμε απο αυτον το ακατορθωτο; ..παλιοτερα, ειχα δει κι ενα κοριτσακι βρεφος στο ρειθρο ενος πεζοδρομιου στην Κινα.. (εκει πεθαινουν τα (ανεπιθυμητα) μωρα σαν μυγες) -->> ασε πια την Ινδια... -->> σε τα μας, πως περνουν τα προσφυγοπουλα; Που εξαντλειται η φροντιδα μας; Ποσα πνιγονται στο Αιγαιο; Ο ΟΗΕ εβαλε την Ελλαδα στις χειροτερες χωρες υποδοχης προσφυγων. Συλλυπητηρια δεκτα. :(
Κι αμα θελεις να το ψαξεις παραπερα, μαθε που πηγαινουν τα χρηματα για "υιοθεσιες" μωρων στην Αφρικη και αλλου, μαθε ποσα γραφεια διατηρουν οι διαφορες οργανωσεις, ποσους υπαλληλους απασχολουν (και πληρωνουν), κλπ κλπ. Πως -και που- ζουν οι προεδροι των οργανωσεων αυτων, γιατι τις εμπιστευεται ο κοσμος, κλπ. Σκετη μποχα λεμε. Πρεσβεις και πρεσβειρες καλης θελησεως με τα δικα μου/σου/του χρηματα. Απο το τιποτα παντως, ισως και αυτο να ειναι καλο.. τι να πω;
Η φωτογραφία παλιά, το ίδιο και οι αντιδράσεις. Δε θα σταθώ στις ηθικολογίες του τύπου "γιατί ο άκαρδος φωτογράφος δεν πήρε μαζί του το παιδάκι να το φροντίσει", καθώς δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα της ζωής ενός πολεμικού ανταποκριτή. Ούτε θα δηλώσω σοκαρισμένος που τέτοιες εικόνες μετατρέπουν τη φρίκη σε θέαμα, καθώς δε μπορώ να φανταστώ πιο υποκριτική στάση από μια τέτοια κριτική. Εφόσον κάτι υπάρχει, πρέπει να μπορούμε να το κοιτάξουμε κατάματα.
Το ζήτημα όμως είναι ότι είναι μόνο εικόνες, και τις εικόνες πια έχουμε μάθει να τις προσπερνάμε. Θεωρούμε ότι όλα αυτά είναι φυσιολογικά ή ότι δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα, η απλά επιλέγουμε να παρασυρθούμε από την επόμενη εικόνα, που μπορεί να δείχνει μια ωραία γκόμενα ή ένα γρήγορο αυτοκίνητο. Το πολύ-πολύ, αν δυσκολευόμαστε να κοιμηθούμε τα βράδια να κάνουμε μια δωρεά για να ηρεμήσουμε.
Όχι, όσο δεν είναι το δικό μας παιδί δεν πρόκειται να αλλάξει ριζικά τίποτα στη στάση μας. Αλλά αν κάποτε ο γύπας καραδοκεί πίσω από το δικό μας παιδί σημαίνει ότι πια δε θα μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να τον διώξουμε.
@ Rodia. Χαίρομαι που αναφέρθηκες στο θεάρεστο έργο των οργανώσεων και πρέσβειρων καλής (ψυχρής, ανάποδης και ΑΦΟΡΟΛΟΓΗΤΗΣ) θέλησης. Είναι λίγο αντιφατικό να το λέω εγώ, που πληρώνω την Actionaid, απλά θέλω να είμαι ρομαντικός (εκτός από μαλάκας). Επιτέλους κάποιος έθεσε και το θέμα των προσφύγων στην Ελλάδα. Κανείς δεν μιλάει, κανείς δεν λέει τι ωραία τους φερόμαστε στη χώρα του Ξένιου Δία. Αντε καμιά Ελευθεροτυπία να γράψει κάτι. Στην TV ούτε λόγος. Έχουμε την 35χρονη, τον εργατολόγο, την ντόπα και τις δραστηριότητες των πρέσβειρων. Περαστικά μας, indeed.
@ Ανώνυμε: Όταν πρωτοδημοσιεύτηκε η φωτογραφία το 1993, είχε ξεσηκωθεί θύελλα αντιδράσεων και υπήρξε μεγάλο ενδιαφέρον για την ανεύρεση και υιοθέτηση του παιδιού. @ apos: Για το θέμα των προσφύγων, γίνονται συνέχεια εκδηλώσεις,διαδηλώσεις κλπ,εκδίδονται φυλλάδια,έντυπα, μπροσούρες,πολλοί άνθρωποι δουλεύουν εθελοντικά σε στέκια,σε σχολεία μεταναστών, σε μονάδες υποστήριξης προσφύγων κ.ά. Ωστόσο, τα ΜΜΕ είναι τόσο πουλημένα που ποτέ δεν προβάλουν τις κινήσεις αυτές. Ειδικά άν περιμένεις από την tv, σώθηκες...Αυτοί όποτε βλέπουν τέτοιες εκδηλώσεις αλληλεγγύης, αρχίζουν αμέσως την τρομοϋστερία για γνωστούς-αγνώστους. @ incontinentia / rodia : Ο Kevin Carter, είχε ήδη πάθει την πλάκα του με τις αγριότητες που είδε και φωτογράφησε στη Νότιο Αφρική. Σε σημείο που τό ριξε στο ποτό και τα ναρκωτικά. Για το ιστορικό: Σύμφωνα με τον Joao Silva ,έτερο μέλος του Bang Bang Club, είχαν παει μαζί σε αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας των Ηνωμένων Εθνών στο Σουδάν, το οποίο επλήττετο από λιμό. Στο συγκεκριμένο χωριό/σημείο διανομής και μέχρι να μοιραστούν τα τρόφιμα, είδε το υποσιτισμένο παιδάκι σε αυτή την κατάσταση.Οι γονείς του παιδιού -σύμφωνα πάντα με τον Silva- είχαν πάει στο αεροπλάνο των Η.Ε. για τη διανομή. Ο φωτογράφος κατηγορήθηκε δριμύτατα για την δήλωση που έκανε (όταν πήρε το Pulitzer την επόμενη χρονιά), οτι δηλαδή περίμενε επί 20 λεπτά ακίνητος, μέχρι το όρνιο να πάρει την σωστή "στάση" και να ανοίξει τα φτερά του.(Πράγμα που τελικά δεν έκανε το πουλί). Η τότε συντρόφισσα του Carter, σε δηλώσεις της μετά τον θάνατό του, είπε πως η σκηνή τον καταρράκωσε. Μετά τη λήψη, έδιωξε το όρνιο, έκατσε κάτω από ένα δέντρο και άναψε τσιγάρο κλάιγοντας. Δυό μήνες μετά την βράβευσή του, σκοτώνεται σε ταραχές ο Ken Oosterbroek, μέλος επίσης της φωτογραφικής κολλεκτίβας Bang Bang και κολλητός του Carter. Αυτό ήταν και η χαριστική βολή για τον φωτογράφο, που αυτοκτονεί με τις αναθυμιάσεις της εξάτμισης, μέσα στο αυτοκίνητό του, τον Ιούλιο του 1994. Στο σημείωμα που άφησε, εκτός των άλλων προβλημάτων του,αναφέρεται και στα όσα τραγικά έζησε στην Αφρική, που τον στοίχειωσαν για πάντα. Μια ιστορία που απ΄όταν την έμαθα, στοίχειωσε και μένα. @ Αντίδραση, σόρρυ για το σεντόνι.
@trip: ελεύθερα, νέε μου, ελέυθερα. Μέχρι να αποδειχθεί οτί τα σεντόνια στα μπλογκια καταστρέφουν το περιβάλλον, μπορείτε να γράφετε ότι & όσα θέλετε. Το έχω ξαναγράψει, αν δεν το ήθελα θα έβαζα moderation ή θα τα έκλεινα. @ υπόλοιποι: ευχαριστώ για τον κόπο σας, συγγνώμη για την "αγωνία", το ποστ θα ανέβει πιθανότατα Σάββατο (είπαμε, είναι έτοιμο, αλλά θα έχει κατευθείαν ξεχωριστό συμπλήρωμα) (με έχει πλακώσει η εργασία, όλοι τώρα το θυμήθηκαν). [Φωνή στο βάθος: -Σιγά την αγωνία ρε για την παπαριά που έχεις γράψει]
@apos1: Αν νόμιζες κάτι τέτοιο, κακώς κοιμάσαι ήσυχος (σόρρυ :). Όμως είναι σίγουρα καλύτερο από το ολότελα και είναι ένα βήμα μπροστά. Μην αυτομαστιγώνεσαι.
@incontinentia: Για την παγκόσμια φρίκη φυσικά και δεν ευθύνεται κανείς από τα εμπλεκόμενα μέρη, αλλά ούτε μόνο κάποιοι κακοί καπιταλιστές. Ευθύνεται και ο καθένας μας, μέσα από τις καθημερινές επιλογές του.
@chumba: Μεγάλη κουβέντα ανοίγεις. Εν συντομία: Η αλήθεια μπορεί να μην είναι όμορφη, αλλά οφείλουμε να την κοιτάμε κατάματα, χωρίς ψευτοσοκαρίσματα (και αυτό πάει και στον αναγνώστη και στον τπεύθυνο ύλης). Όσο για το φωτογράφο, υπάρχει ο προβληματισμός του ίδιου του Carter, σε σχέση με το necklacing που φωτογράφιζε ο ίδιος
@Rodia1: Φυσικά και χρειάζονται τέτοιες εικόνες, αρκεί να μπάινουν μέσα μας και να μην μένουν επίπεδες. Δυστυχώς υπάρχουν και δίπλα μας, αλλά κλείνουμε τα μάτια. Σωστά σημειώνεις το θέμα τον προσφύγων στην Ελλάδα. Όχι μόνο ο ΟΗΕ, η Σουηδία ανακοίνωσε ότι δεν θα εφαρμόζει τη συμφωνία επαναπροώθησης προσφύγων στην χώρα από την οποία πρωτομπήκαν στις χώρες Σένγκεν όταν πρόκειται για την Ελλάδα, γιατί καταπατούνται τα δικαιώματα των προσφύγων. Ο Προκόπης όμως διαβάζω σήμερα κάπως τα μπάλωσε και παίρνει και χρήμα (http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=893443&lngDtrID=244). @Rodia2: Συμφωνώ για τα χρήματα των ΜΚΟ αλλά δεν αφορά όλες. Ψάξτε, υπάρχουν και κάμποσες που δεν παίρνουν χρήματα αφειδώς και κάνουν πράγματα, πραγματάκια και μερικές φορές θαύματα)(πληροφορίες στο mail μου). Αλλά από ένα PC δεν μαθαίνεις πολλά, στον δρόμο κατέβα (δεν το λέω σε εσένα, Rodia, εσύ κάτι φαίνεται γνωρίζεις).
@ nefelikas: Ώς συνήθως, συμφωνούμε στο μεγαλύτερο μέρος (ειδίκά για την υποκριτική στάση). Μόνη διαφωνία, στο τέλος: Υπάρχουν και μερικοί που ασχολούνται πριν φτάσει στο δικό τους παιδί. Το θέμα είναι να γίνουμε περισσότεροι.
@apos ξανά, με ολίγη από trip: όντως υπάρχουν πολλοί που προσπαθούν να βοηθήσουν, αλλά δεν μπορούν (ή δε θέλουν) να προβάλουν το έργο τους, αλλά το πρόβλημα.
Μόνη λύση (ή μάλλον, αρχή λύσης): στο δρόμο, στο πεδίο, δίπλα μας καθημερινά. Λίγη ώρα από τον καθένα, βελτιώνει τα πράγματα. Thanks all!
*συγγνώμη που έβαλα την σπαστική "λεκτική επαλήθευση" στα σχόλια. Έχουν όμως πολλαπλασιαστεί τα "σπάμ" σχόλια με κινέζικα και μου έχουν σπάσει τα νεύρα
18 σχόλια:
Όταν βλέπεις μια τέτοια εικόνα, προφανώς, μπορείς να μιλάς ώρες και να λες μαλακίες, γεμάτες συνθήματα και κούφια λόγια, μπορείς απλά να το βουλώσεις. Μην το πάρεις προσωπικά, για να τα ακούω εγώ τα γράφω. Που νόμιζα ότι επειδή υιοθέτησα ένα παιδί από την Actionaid, έκανα το καθήκον μου και μπορώ να κοιμάμαι ήσυχος.
Μπήκα νωρίτερα σήμερα και το είδα. Έκανα μια προσπάθεια να πω κάτι κι έφυγα.Ούτε στους U+Τ είχα καταφέρει να γράψω τότε.
Δε θέλω να αναλύσω, ούτε να πω για καθήκοντα, καλλιτέχνες, ανθρωπιστές κτλ.
Για την παγκόσμια φρίκη δεν ευθύνεται κανένα απ' τα τρία εμπλεκόμενα μέρη της εικόνας - ούτε ο γύπας, ούτε το παιδί, ούτε ο φωτογράφος.
Δεν ξέρω τι έκανε ο Carter μετά, αν βοήθησε ή όχι, δεν ξέρω τι έκανε όπου βρέθηκε για να μεταφέρει εικόνες σε μας, αλλά ήταν εκεί, και - εκ του αποτελέσματος - δεν ήταν αδίστακτος επαγγελματίας.
Στο κάτω-κάτω ανέλαβε το βάρος της συνείδησής μας.
Thanks for starting. Επιτρέψτε μου να περιμένω λίγες μέρες ακόμα για να ανεβάσω το (έτοιμο, επαναλαμβάνω) ποστ.
Την έχω λάβει κι εγώ τη φωτογραφία με κάποιο από αυτά τα μέιλ που στέλνονται σε δεκάδες αποδέκτες. Είχε μάλιστα και συνοδευτική λεζάντα την οποία δε γράφω για να μη στο χαλάσω μια και λες ότι έχεις ετοιμάσει ποστ οπότε μάλλον θα την έχεις κι εσύ.
Η συζήτηση γύρω από το φωτορεπορτάζ που σοκάρει είναι τόσο παλιά όσο και η φωτογραφία ως μέσο. Παραμένει όμως επίκαιρη στο βαθμό που δεν έχουν απαντηθεί, με τρόπο που να μην επιδέχεται αμφισβήτηση, βασικά ερωτήματα μερικά από τα οποία παραθέτω.
Από την πλευρά του θεατή: Σοκάρεσαι ή όχι; Αντιδράς και πώς; Σε κάθε φωτογραφία ή επιλεκτικά; Ή πάλι, έχεις δικαίωμα να απαιτείς από την αγαπημένη σου εφημερίδα, περιοδικό κλπ να μη δημοσιεύουν κάτι υπερβολικά βίαιο;
Από την πλευρά του υπεύθυνου ύλης: Πρέπει υποχρεωτικά να τη δημοσιεύσεις; Αν δεν τη δημοσιεύσεις γίνεσαι κάτι σαν συνένοχος στη διαιώνιση του εικονιζόμενου εγκλήματος; Μπορείς να την αλλάξεις ή να την κόψεις για να την απαλύνεις; Γράφεις και λεζάντα ή θα γίνεις κίτρινος; Προειδοποιείς τον αναγνώστη για να τον "προστατεύσεις"; Σε προβληματιζει πως θα τη δουν και μικρά παιδιά;
Και (το δυσκολότερο) από την πλευρά του φωτογράφου: Έχεις δικαίωμα/υποχρέωση να επέμβεις; Έχεις υποχρέωση να κρατηθείς ουδέτερος; Έχεις υποχρέωση να τραβήξεις τη φωτό; Αν δεν την τραβήξεις εμποδίζεις την ενημέρωση των υπολοίπων; Αν την τραβήξεις και γίνεις διάσημος αποκομίζεις ιδιωτικό όφελος εις βάρος της δυστυχίας του άλλου;
Δύσκολα, πολύ δύσκολα όλα αυτά, εκτός του ότι είναι και στενάχωρα...
O Chumba τα είπε μια χαρά.
Και τα πιό σημαντικά για μένα είναι τα διλήμματα από την πλευρά του φωτογράφου και ιδιαίτερα άν πρέπει να επέμβει ή να παραμείνει αποστασιοποιημένος.
Νομίζω βέβαια πως όταν βρίσκεσαι τόσο κοντά σε τόσο φρικώδεις καταστάσεις, αναπόφευκτα εμπλέκεσαι ακόμα κι άν προσπαθείς να μείνεις ανεπηρέαστος.
Αυτό ακριβώς έπαθε και ο δόλιος ο Carter. Δεν το άντεξε.
@ apos , μακάρι να υιοθετούσαμε όλοι από ένα παιδί. Κάμποσα εκατομμύρια παιδιά θα ζούσαν λίγο καλύτερα.
Μακάρι ο καθένας να έκανε κάτι- άλλος μικρότερο, άλλος μεγαλύτερο- για να γίνει αυτός ο βρωμόκοσμος λίγο πιό υποφερτός.
@Chumba: Δεν μου χαλάς τίποτα, το ποστ είναι έτοιμο και δεν θα αλλάξει, ίσως από τα σχόλια να μπει μια ξεκάθαρη προσθήκη στο τέλος.
Όχι δεν έχω λάβει το mail, άρα δεν ξέρω τη λεζάντα (με ενδιαφέρει, στείλτο, το mail είναι το ονομα το βλογίου παπακι gmail.com.)
Ειναι παλιο και εχει ηδη σχολιαστει η σταση του φωτογραφου, που περιμενε την καταλληλη "ποζα" του αρπαχτικου σε σχεση με το εκπνεον νηπιο. Ωμη πραγματικοτητα; «Αφου ετσι κι αλλιως δεν γινοταν να το σωσω» καπως ετσι απαντησε ο καλλιτεχνης.
Κατα τη γνωμη μου, χρειαζονται παρομοιες εικονες μηπως ξυπνησουμε καποτε. Παλιοτερα ημουν αντιθετη στην αναπαραγωγη και διαδοση εικονων βιας. Σημερα, το εχω ξανασκεφτει και νομιζω οτι πραγματι "μια εικονα=1.000 λεξεις".
Για τη συγκεκριμενη φωτο, τι να πω; ισως ο φωτογραφος γωριζει καλυτερα πως ειχαν τα πραγματα. Γιατι να ζητουμε απο αυτον το ακατορθωτο;
..παλιοτερα, ειχα δει κι ενα κοριτσακι βρεφος στο ρειθρο ενος πεζοδρομιου στην Κινα..
(εκει πεθαινουν τα (ανεπιθυμητα) μωρα σαν μυγες)
-->> ασε πια την Ινδια...
-->> σε τα μας, πως περνουν τα προσφυγοπουλα; Που εξαντλειται η φροντιδα μας; Ποσα πνιγονται στο Αιγαιο; Ο ΟΗΕ εβαλε την Ελλαδα στις χειροτερες χωρες υποδοχης προσφυγων. Συλλυπητηρια δεκτα. :(
Κι αμα θελεις να το ψαξεις παραπερα, μαθε που πηγαινουν τα χρηματα για "υιοθεσιες" μωρων στην Αφρικη και αλλου, μαθε ποσα γραφεια διατηρουν οι διαφορες οργανωσεις, ποσους υπαλληλους απασχολουν (και πληρωνουν), κλπ κλπ. Πως -και που- ζουν οι προεδροι των οργανωσεων αυτων, γιατι τις εμπιστευεται ο κοσμος, κλπ. Σκετη μποχα λεμε.
Πρεσβεις και πρεσβειρες καλης θελησεως με τα δικα μου/σου/του χρηματα. Απο το τιποτα παντως, ισως και αυτο να ειναι καλο.. τι να πω;
Η φωτογραφία παλιά, το ίδιο και οι αντιδράσεις. Δε θα σταθώ στις ηθικολογίες του τύπου "γιατί ο άκαρδος φωτογράφος δεν πήρε μαζί του το παιδάκι να το φροντίσει", καθώς δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα της ζωής ενός πολεμικού ανταποκριτή. Ούτε θα δηλώσω σοκαρισμένος που τέτοιες εικόνες μετατρέπουν τη φρίκη σε θέαμα, καθώς δε μπορώ να φανταστώ πιο υποκριτική στάση από μια τέτοια κριτική. Εφόσον κάτι υπάρχει, πρέπει να μπορούμε να το κοιτάξουμε κατάματα.
Το ζήτημα όμως είναι ότι είναι μόνο εικόνες, και τις εικόνες πια έχουμε μάθει να τις προσπερνάμε. Θεωρούμε ότι όλα αυτά είναι φυσιολογικά ή ότι δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα, η απλά επιλέγουμε να παρασυρθούμε από την επόμενη εικόνα, που μπορεί να δείχνει μια ωραία γκόμενα ή ένα γρήγορο αυτοκίνητο. Το πολύ-πολύ, αν δυσκολευόμαστε να κοιμηθούμε τα βράδια να κάνουμε μια δωρεά για να ηρεμήσουμε.
Όχι, όσο δεν είναι το δικό μας παιδί δεν πρόκειται να αλλάξει ριζικά τίποτα στη στάση μας. Αλλά αν κάποτε ο γύπας καραδοκεί πίσω από το δικό μας παιδί σημαίνει ότι πια δε θα μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να τον διώξουμε.
@ Rodia. Χαίρομαι που αναφέρθηκες στο θεάρεστο έργο των οργανώσεων και πρέσβειρων καλής (ψυχρής, ανάποδης και ΑΦΟΡΟΛΟΓΗΤΗΣ) θέλησης. Είναι λίγο αντιφατικό να το λέω εγώ, που πληρώνω την Actionaid, απλά θέλω να είμαι ρομαντικός (εκτός από μαλάκας).
Επιτέλους κάποιος έθεσε και το θέμα των προσφύγων στην Ελλάδα. Κανείς δεν μιλάει, κανείς δεν λέει τι ωραία τους φερόμαστε στη χώρα του Ξένιου Δία. Αντε καμιά Ελευθεροτυπία να γράψει κάτι. Στην TV ούτε λόγος. Έχουμε την 35χρονη, τον εργατολόγο, την ντόπα και τις δραστηριότητες των πρέσβειρων.
Περαστικά μας, indeed.
Ευτυχώς που είναι παλιά η φωτογραφία και δεν ξεκινά μια ακόμη ηλεκτρονική πρωτοβουλία συλλογής υπογραφών για τη διάσωση του παιδιού από το όρνεο...
@ Ανώνυμε: Όταν πρωτοδημοσιεύτηκε η φωτογραφία το 1993, είχε ξεσηκωθεί θύελλα αντιδράσεων και υπήρξε μεγάλο ενδιαφέρον για την ανεύρεση και υιοθέτηση του παιδιού.
@ apos: Για το θέμα των προσφύγων, γίνονται συνέχεια εκδηλώσεις,διαδηλώσεις κλπ,εκδίδονται φυλλάδια,έντυπα, μπροσούρες,πολλοί άνθρωποι δουλεύουν εθελοντικά σε στέκια,σε σχολεία μεταναστών, σε μονάδες υποστήριξης προσφύγων κ.ά. Ωστόσο, τα ΜΜΕ είναι τόσο πουλημένα που ποτέ δεν προβάλουν τις κινήσεις αυτές. Ειδικά άν περιμένεις από την tv, σώθηκες...Αυτοί όποτε βλέπουν τέτοιες εκδηλώσεις αλληλεγγύης, αρχίζουν αμέσως την τρομοϋστερία για γνωστούς-αγνώστους.
@ incontinentia / rodia : Ο Kevin Carter, είχε ήδη πάθει την πλάκα του με τις αγριότητες που είδε και φωτογράφησε στη Νότιο Αφρική. Σε σημείο που τό ριξε στο ποτό και τα ναρκωτικά.
Για το ιστορικό:
Σύμφωνα με τον Joao Silva ,έτερο μέλος του Bang Bang Club, είχαν παει μαζί σε αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας των Ηνωμένων Εθνών στο Σουδάν, το οποίο επλήττετο από λιμό. Στο συγκεκριμένο χωριό/σημείο διανομής και μέχρι να μοιραστούν τα τρόφιμα, είδε το υποσιτισμένο παιδάκι σε αυτή την κατάσταση.Οι γονείς του παιδιού -σύμφωνα πάντα με τον Silva- είχαν πάει στο αεροπλάνο των Η.Ε. για τη διανομή.
Ο φωτογράφος κατηγορήθηκε δριμύτατα για την δήλωση που έκανε (όταν πήρε το Pulitzer την επόμενη χρονιά), οτι δηλαδή περίμενε επί 20 λεπτά ακίνητος, μέχρι το όρνιο να πάρει την σωστή "στάση" και να ανοίξει τα φτερά του.(Πράγμα που τελικά δεν έκανε το πουλί).
Η τότε συντρόφισσα του Carter, σε δηλώσεις της μετά τον θάνατό του, είπε πως η σκηνή τον καταρράκωσε. Μετά τη λήψη, έδιωξε το όρνιο, έκατσε κάτω από ένα δέντρο και άναψε τσιγάρο κλάιγοντας.
Δυό μήνες μετά την βράβευσή του, σκοτώνεται σε ταραχές ο Ken Oosterbroek, μέλος επίσης της φωτογραφικής κολλεκτίβας Bang Bang και κολλητός του Carter.
Αυτό ήταν και η χαριστική βολή για τον φωτογράφο, που αυτοκτονεί με τις αναθυμιάσεις της εξάτμισης, μέσα στο αυτοκίνητό του, τον Ιούλιο του 1994.
Στο σημείωμα που άφησε, εκτός των άλλων προβλημάτων του,αναφέρεται και στα όσα τραγικά έζησε στην Αφρική, που τον στοίχειωσαν για πάντα.
Μια ιστορία που απ΄όταν την έμαθα, στοίχειωσε και μένα.
@ Αντίδραση, σόρρυ για το σεντόνι.
@trip: ελεύθερα, νέε μου, ελέυθερα. Μέχρι να αποδειχθεί οτί τα σεντόνια στα μπλογκια καταστρέφουν το περιβάλλον, μπορείτε να γράφετε ότι & όσα θέλετε. Το έχω ξαναγράψει, αν δεν το ήθελα θα έβαζα moderation ή θα τα έκλεινα.
@ υπόλοιποι: ευχαριστώ για τον κόπο σας, συγγνώμη για την "αγωνία", το ποστ θα ανέβει πιθανότατα Σάββατο (είπαμε, είναι έτοιμο, αλλά θα έχει κατευθείαν ξεχωριστό συμπλήρωμα) (με έχει πλακώσει η εργασία, όλοι τώρα το θυμήθηκαν).
[Φωνή στο βάθος: -Σιγά την αγωνία ρε για την παπαριά που έχεις γράψει]
Αγαπητό μου βαφτιστήρι άσε τη σκληρή αυτοκριτική! Αναμένουμε στα -δανεικά- πι-σια μας !
Το ανέβασα, λοιπόν. Εδώ:
http://antidrasiandsex.blogspot.com/2008/04/blog-post_20.html
@apos1: Αν νόμιζες κάτι τέτοιο, κακώς κοιμάσαι ήσυχος (σόρρυ :). Όμως είναι σίγουρα καλύτερο από το ολότελα και είναι ένα βήμα μπροστά. Μην αυτομαστιγώνεσαι.
@incontinentia: Για την παγκόσμια φρίκη φυσικά και δεν ευθύνεται κανείς από τα εμπλεκόμενα μέρη, αλλά ούτε μόνο κάποιοι κακοί καπιταλιστές. Ευθύνεται και ο καθένας μας, μέσα από τις καθημερινές επιλογές του.
@chumba: Μεγάλη κουβέντα ανοίγεις. Εν συντομία: Η αλήθεια μπορεί να μην είναι όμορφη, αλλά οφείλουμε να την κοιτάμε κατάματα, χωρίς ψευτοσοκαρίσματα (και αυτό πάει και στον αναγνώστη και στον τπεύθυνο ύλης). Όσο για το φωτογράφο, υπάρχει ο προβληματισμός του ίδιου του Carter, σε σχέση με το necklacing που φωτογράφιζε ο ίδιος
@trip: Συμφωνώ και στα δύο
@Rodia1: Φυσικά και χρειάζονται τέτοιες εικόνες, αρκεί να μπάινουν μέσα μας και να μην μένουν επίπεδες. Δυστυχώς υπάρχουν και δίπλα μας, αλλά κλείνουμε τα μάτια.
Σωστά σημειώνεις το θέμα τον προσφύγων στην Ελλάδα. Όχι μόνο ο ΟΗΕ, η Σουηδία ανακοίνωσε ότι δεν θα εφαρμόζει τη συμφωνία επαναπροώθησης προσφύγων στην χώρα από την οποία πρωτομπήκαν στις χώρες Σένγκεν όταν πρόκειται για την Ελλάδα, γιατί καταπατούνται τα δικαιώματα των προσφύγων. Ο Προκόπης όμως διαβάζω σήμερα κάπως τα μπάλωσε και παίρνει και χρήμα (http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=893443&lngDtrID=244).
@Rodia2: Συμφωνώ για τα χρήματα των ΜΚΟ αλλά δεν αφορά όλες. Ψάξτε, υπάρχουν και κάμποσες που δεν παίρνουν χρήματα αφειδώς και κάνουν πράγματα, πραγματάκια και μερικές φορές θαύματα)(πληροφορίες στο mail μου). Αλλά από ένα PC δεν μαθαίνεις πολλά, στον δρόμο κατέβα (δεν το λέω σε εσένα, Rodia, εσύ κάτι φαίνεται γνωρίζεις).
@ nefelikas: Ώς συνήθως, συμφωνούμε στο μεγαλύτερο μέρος (ειδίκά για την υποκριτική στάση). Μόνη διαφωνία, στο τέλος: Υπάρχουν και μερικοί που ασχολούνται πριν φτάσει στο δικό τους παιδί. Το θέμα είναι να γίνουμε περισσότεροι.
@apos ξανά, με ολίγη από trip:
όντως υπάρχουν πολλοί που προσπαθούν να βοηθήσουν, αλλά δεν μπορούν (ή δε θέλουν) να προβάλουν το έργο τους, αλλά το πρόβλημα.
Μόνη λύση (ή μάλλον, αρχή λύσης): στο δρόμο, στο πεδίο, δίπλα μας καθημερινά. Λίγη ώρα από τον καθένα, βελτιώνει τα πράγματα.
Thanks all!
Δημοσίευση σχολίου