Υπόγεια Ρεύματα

Σήμερα δεν θα τα χώσω σε κανέναν. Σήμερα έχει μουσικούλα.

Χτες πήγα Κύτταρο (πως λέγαμε παλαιότερα "θα πάω Μέγαρο? Έτσι).

Υπόγεια Ρεύματα. Ένα από τα πολύ αγαπημένα συγκροτήματα της (μετ)εφηβείας μου και γενικότερα ένα πολύ αξιόλογο συγκρότημα που δεν έκανε την "πορεία" που ίσως θα του άξιζε. Πιθανόν και να τους έκανε ζημιά το γκραν-σουξέ του "Μ'αρέσει να μη λέω πολλά". Μπορεί κάποιοι να περίμεναν ένα είδος Πυξ-Λαξ σαν συνέχεια (ξέρεις, "ψαγμένοι" στίχοι, θλίψη και οδυρμός για το χαμένο έρωτα, σιγά, και άλλοι αγαπήσαμε αλλά δεν κάναμε έτσι, βάι βάι βάι), κάτι το οποίο τα Υπόγεια Ρεύματα δεν είναι με τίποτα. Φυσικά.

Καλύτερο κομμάτι τους για μένα είναι η Ασημένια Σφήκα:


Επίσης πολύ αγαπημένο είναι το "Μικρές Χαμένες Μέρες"


Τα Υπόγεια Ρεύματα έχουν βγάλει τελευταία ένα δίσκο με τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου.


Μου άρεσε πολύ η διασκευή τους στον "Εφιάλτη της Περσεφόνης".


Επίσης πολύ μου άρεσε αυτό:


Το οποίο ομολογώ (ντροπή μου) ότι δεν είχα ακούσει, και είναι αυτό:


Στίχοι του Βολφ Μπίρμαν (από εδώ, διαβάστε το μαζί με της πληροφορίες που παρέχει-και το λινκ για κατέβασμα της πρώτης εκτέλεσης).

Η Μπαλάντα του Οπερατέρ

“Στο Σαντιάγκο, στης σφαγής τα χρόνια, πέσαν πολλοί
και πού να βρεις ονόματα
Και με μια λέξη – να ποια είναι η Χιλή -
κάποιος που ταινία γυρίζει τη σκηνή του φόνου του

Αχ,
η δύναμη βγαίνει απ’ τις γροθιές
κι όχι από πρόσωπα καλοσυνάτα -
από στόμια βγαίνει η δύναμη
κι όχι από τα στόματα

Σύντροφοι γνωστό αυτό -
ήταν, είναι, και μένει αληθινό.
Κι αυτή είναι η πικρή αλήθεια της Unidad Popular

Αυτό το φιλμ μάθημα ας μας γίνει.
Είδα τη δουλειά των στρατιωτών
το μακέλεμα
Είδα σκηνές που όλοι γνωρίζουν
- το λαό να τρέχει στο λιθόστρωτο
για να σωθεί

Και τα τουφέκια να σαρώνουνε τους δρόμους
και προλετάριους να ξαπλώνονται νεκροί
είδα τις σφαίρες να ξεσκίζουν τα παιδιά
και τις γυναίκες να ρίχνονται πάνω στους νεκρούς

Αχ, η δύναμη βγαίνει απ’ τις γροθιές

…κι όχι από πρόσωπα καλοσυνάτα”

Παρότι ήταν από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα, δεν τους είχα δει ποτέ ζωντανά! Πάντα κάτι στράβωνε! Παραλίγο να στραβώσει και χτες! Αλλά τελικά, δεν στράβωσε.
Και θυμήθηκα (αν και δεν το έπαιξαν-να ναι καλά το YouTube και όποιος το ανέβασε) ποιο τραγούδι τους μου άρεσε επίσης πολύ. Αφιερωμένο:


(επί του πιεστηρίου: με εσάς, ρατσιστικά καθάρματα θα τα πούμε στο επόμενο ποστ - και δεν εννοώ το "διαβατήριο" βέβαια, ε?).