Επιλεκτικές ευαισθησίες...

Αυτό είναι το μη δημοσιευμένο ποστ για το οποίο ζητούσα τα σχόλια σας. Ήθελα σχόλια χωρίς να εκφράσω τις δικές μου συνειρμικές σκέψεις, για να μην δώσει το ποστ τον τόνο. Το πήραν ξώφαλτσα ο Chumba και ο Nefelikas, το έπιασε ακριβώς ένας Ανώνυμος. Γιατί όμως έγραψε ανωνύμως; Κρίμα, αν θέλει ας μας το εξηγήσει.
Τα σχόλια σας είναι εξαιρετικά και δίνουν τροφή για άλλα ποστ, όπως πρόσφυγες, ΜΚΟ, δράσεις. Δεν απαντούσα επίτηδες τόσες μέρες. Θα τα πούμε για όλα, και πάλι ευχαριστώ.

(συμπλήρωμα: στα σχόλια του προηγούμενου ποστ που άγγιξαν άλλα θέματα από αυτό θα απαντήσω εν συντομία και σιγά σιγά σε εκείνο).

Είδα και θυμήθηκα αυτή τη φωτό στο μπλογκ των Urban & Trip. Πείτε με ότι θέλετε, αλλά αμέσως έκανα κάποιος συνειρμικές σκέψεις. Έχουμε μια φωτό διάσημη, η οποία έδωσε στο φωτογράφο που την τράβηξε το βραβείο Πούλιτζερ. Αυτή η φωτό συγκίνησε και σόκαρε τότε πολύ κόσμο. Τι μας δείχνει αυτή η φωτό; Μια πραγματική κατάσταση (τα παιδιά που πεθαίνουν από την πείνα στην Αφρική), μεγιστοποιημένα δραματοποιημένη από την παρουσία ενός ψοφιμοφάγου αρπακτικού. Τί κάνει ο φωτογράφος; Επιδεικνύει την κατάντια ενός ανθρωπίνου πλάσματος. Πουλάει τη φωτό, σοκάρει κόσμο, ο οποίος αντιδρά με τηλέφωνα στην New York Times για την τύχη του παιδιού (το έφαγε ο γύπας ή όχι) και επιθυμία για την υιοθεσία του (δείτε και εδώ: thisisyesterday.com/ints/KCarter, “Hundreds of people wrote and called the Times asking what had happened to the child (the paper reported that it was not known whether she reached the feeding center); and papers around the world reproduced the photo. Friends and colleagues complimented Carter on his feat. His self-confidence climbed”.

Όλα αυτά συνέβησαν το μακρινό 1993. Χωρίς την ευκολία της επικοινωνίας του Ίντερνετ

Σήμερα, ένας τύπος ονόματι Vargas, αποφασίζει να δείξει μέσα σε ένα χώρο τέχνης, μια πραγματική κατάσταση που συμβαίνει δίπλα μας, στις περισσότερες δυτικές «πολιτισμένες» χώρες. Όλος ο εικονικός κόσμος του ίντερνετ (και ένα μέρος του μη εικονικού, ραδιόφωνα & εφημερίδες), ζητάει το κεφάλι του καθάρματος επί πίνακι.

Για μένα η μόνη ουσιαστική διαφορά είναι οτί ο Vargas έκανε κάτι ακόμα πιο σοκαριστικό: έβαλε το πρόβλημα μέσα στο χώρο μας. Το πήρε από το δρόμο και το έβαλε σπίτια μας (σε μια γκαλερί). Αν αντί να κάνει αυτό, έβγαζε φωτό του ζώου και το εξέθετε δε θα είχε αντιδράσει κανείς. Και μάλλον δεν θα κέρδιζε και το Πούλιτζερ

Η διαφορά στο μυαλό του κόσμου είναι ότι το ένα είναι «ρεπορτάζ» και το άλλο «τέχνη». Η ουσία είναι ίδια.

Συμπληρωματικά διαβάστε και:

http://en.wikipedia.org/wiki/Necklacing

http://en.wikipedia.org/wiki/Kevin_Carter

Στο πρώτο υπάρχει και μια δήλωση του Carter, όπου μέσες άκρες λέει:

-Μπήκα σε σκέψεις αν γινόντουσαν και άλλα λυντσαρίσματα που δεν γινόντουσαν γνωστά επειδή δεν υπήρχε ο φακός ή αν ο φακός μου λειτούργησε ως καταλύτης στο να γίνουν πιο άγριες οι πράξεις και να διαδοθεί το μήνυμα «κοιτάξτε τι θα πάθετε». Κοινώς, αν δεν ήμουν εγώ, θα είχαν γίνει αυτά;

Ο Carter δεν άντεξε και περίπου ένα χρόνο μετά το πούλιτζερ, αυτοκτόνησε.

Κλέινω με μια φράση από ένα διήγημα του Γιώργο Γραμματικάκη, πριν από χρόνια στην Ελευθεροτυπία, το οποίο αφορούσε στα κινητά τηλέφωνα αλλά για μένα κολλάει και στο ιντερνετ.

«Η ευκολία της επικοινωνίας, δεν είναι επικοινωνία».