ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

Ακόμα και αν δεν το έζησα:



Δεν ξεχνώ ότι το πρόσχημα ήταν η σωτηρία της χώρας.
Δεν ξεχνώ ότι ήταν για το "καλό" του συνόλου και την "ασφάλεια μας".
Αντί να γράψω εγώ, σας βάζω την αρχή από το ποστ της demetrat, το οποίο και εγώ το είδα στον Καφάτο.

η επέτειος πέφτει πάντα Παρασκευή πριν του Λαζάρου

Θυμάμαι πάρα πολύ καλά .
Ήταν μιά μέρα πρίν απ το Σάββατο του Λαζάρου.
Η άνοιξη είχε έρθει από μοναχή της.
Mοσχοβολούσαν οι κήποι, και τα σπίτια από πάστρα.
Τα δέντρα στην αυλή του σχολείου κατακίτρινα, μάλλον κάποιο είδος μιμόζας εντελώς ξεδιάντροπης όμως.
Και εμείς, με τις ποδιές τις μπλέ, βολτάραμε αγκαζέ στην πίσω αυλή του Γυμνασίου, με τα αγοράκια να παρακολουθούν την κάθε μας κίνηση, νομίζοντας πως δεν τα βλέπουμε.
Δεν χτύπαγε το κουδούνι να μπούμε στις τάξεις.
Κάποιοι φίλοι δεν είχαν έρθει στο σχολείο,και κάποιοι άλλοι ήρθαν με τα μάτια πρησμένα. Δεν μίλαγαν και πολύ.
Μας είπαν πως θα πάμε εκδρομή. Μα πριν καλά καλά να χαρούμε για το αναπάντεχο,
άρχισαν να περνούν τα στρατιωτικά , με τους μουσαμάδες κατεβασμένους , φορτωμένα με τους ανθρώπους.
Τρέξαμε στα κάγκελα και στην αρχή χαιρετάγαμε τους γνωστούς που βλέπαμε πίσω στις καρότσες. Ώσπου ακούστηκε η πρώτη αγωνία.
-Δημητρούλα, δώστο στο Φωτάκη.
Άρπαξα το σημείωμα της απόγνωσης στον αέρα.
Σχεδόν με ακούμπησε με το χέρι που είχα περάσει απ τα κάγκελα.
(κλικ για τη συνέχεια - σχόλια για το κείμενο εκεί, όχι εδώ)

Τέλος, ένα τραγούδι:


Οι οχτροί δεν έχουν φύγει ακόμα. Και εμείς πάλι γελάμε.
Το νου μας, αδέρφια.