Κομφούζιο

(update 2: ένα τραγουδάκι που ταιριάζει στο ποστ και μου ήρθε μετά όταν το ξαναδιάβαζα. Τους στίχοι(sic), μπορείτε να τους βρείτε στο τέλος του ποστ).
(update: Είχα τα σχόλια κλειστά από λάθος...γμ το βλόγερ μου γμ)

Πατήστε και ακούτε όσο διαβάζετε:

Χαμός ε?

Τόσα πράγματα να γράψει και να σχολιάσει κάνεις, τόσος λίγος χρόνος και ακόμα λιγότερη διάθεση.
Και όχι μόνο διάθεση, ικανότητα συγκέντρωσης.

Στο ίντερνετ περνάω αρκετές ώρες, όχι όσες κάποιες εποχές στο παρελθόν, αλλά στον μέσο όρο μου.

Η "κρίση" έχει χτυπήσει και εμένα, όπως και αρκετούς ακόμα μπλόγκερς, από αυτούς που εγώ θεωρώ "καλούς".
Γράφουν ολοένα και λιγότερο.
Οι καλύτεροι μπλόγκερς λοιπόν κουράστηκαν? Ποιος ξέρει. Μπορεί να είναι και μια λογική κοιλιά, μπορεί και να είναι η ασυνείδητη αντίληψη ότι "δεν πα να γράφουμε και να χώνουμε, τίποτα δεν αλλάζει σε αυτό το ρημαδότοπο".

Αντί να πολλαπλασιάζονται οι "φωνές της λογικής", πολλαπλασιάζονται οι κραυγές και ο θόρυβος.

Τον τελευταίο καιρό, είναι σαν να έχω ένα σύννεφο στο μυαλό μου, σαν αυτό που κάλυπτε σήμερα την Αθήνα και από το Σύνταγμα δεν έβλεπες τον Λυκαβηττό.

Στο Σύνταγμα στο οποίο κατέληγε η σημερινή αντιρατσιστική πορεία, όπου είχε και συναυλία. Ήμασταν δεν ήμασταν 1000 άτομα. Τουλάχιστον ήταν αρκετοί μετανάστες.

Μέσα στον χαμό των προηγούμενων ημερών, άκουσα και διάβασα για τη συμπλοκή και τον σκοτωμό του Αλβανού 25χρονου υδραυλικού από κάποιον έλληνα Κάλαχαν. Σκατά Κάλαχαν, μάλλον, τουλάχιστον εκείνος είχε καρύδια και ήξερε σημάδι. Γιατί σε bold? Επειδή κατά λάθος μάθαμε ότι ήταν ΑΛΒΑΝΟΣ, κατά λάθος μάθαμε το όνομα του - Nicolas Todi ή μήπως, Νίκος Τότης, Βορειοηπειρώτης?

Από ότι φαίνεται πάντως, για την "Ελευθεροτυπία" -και όχι μόνο- το "Αλβανός" δεν συντάσσεται με το "25χρονος υδραυλικός", πόσο μάλλον όταν έχει σκοτωθεί από μπάτσο. Αντιθέτως, το "Αλβανός" συντάσσεται α-πα-ραί-τη-τα με το "κακοποιός".

Και έχεις και τον ΠΡΟΠΟτζή, να λέει "ναι, αλλά πιάσαμε 2 επικίνδυνους, τους πιο επικίνδυνους των τελευταίων 30 ετών"!!! Και δεν ντρέπεται ΚΑΙ που λέει ψέματα για το ότι ήταν οι πιο επικίνδυνοι -γιατί αν ήταν, γιατί και πως πήραν άδεια απο τις φυλακές? Τους είχαν ξαναπιάσει!- αλλά ΚΑΙ γιατί ΞΕΧΝΑΕΙ ή πιθανότερο δεν τον ενδιαφέρει την βασική φιλοσοφία της Δημοκρατικής Δικαιοσύνης: Καλύτερα 100 ένοχοι εκτός φυλακής, παρά ΕΝΑΣ αθώος σε αυτήν. Πολύ περισσότερο αν μιλάμε για ΝΕΚΡΟ.

Και εμείς? Που είναι τα αντανακλαστικά μας?

Του αριστερού αλλά κυρίως του αναρχικού χώρου?

Πέρυσι- και δικαίως- βγήκαμε όλοι στους δρόμους για τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου.

Τώρα, γιατί όχι?

Τι είναι αυτό που κάνει τα αντανακλαστικά μας λιγότερο έντονα?

Το ότι ήταν Αλβανός?
Το ότι σκοτώθηκε/δολοφονήθηκε πάνω σε συμπλοκή με πραγματικούς κακοποιούς?
Το ότι σκοτώθηκε στο Βύρωνα και όχι στα Εξάρχεια?
Το ότι ήταν 25χρονος και όχι 15χρονος?
Το ότι ήταν υδραυλικός και όχι μαθητής?
Τι από όλα αυτά μας κρατάει μέσα ενώ πέρυσι μας έβγαλε έξω?

Μήπως συμβιβαζόμαστε με την ιδέα των μπάτσων-δολοφόνων?
Μήπως η "κρίση" μας έχει τρομάξει αντί να μας αγριέψει όλους περισσότερο, απέναντι σε αυτό το άθλιο, σάπιο σύστημα το οποίο και εμείς λιγότερο ή περισσότερο ποτίζουμε και λιπαίνουμε με την κοπριά μας?

Κάντε τον κόπο και βάλτε στο Γούγλη, τον μεγάλο αρχιρουφιάνο της εποχής μας ο οποίος δεν νοιάζεται ούτε κουκούλα να βάλει το όνομα: Nicolas Todi ή Νίκος Τότης. Πόσα λίγα αποτελέσματα. Αλλάξτε την αναζήτηση και βάλτε "εικόνες". Ούτε μία φωτογραφία. Μία για δείγμα ρε!

Έχουμε φάει όλοι μα όλοι το τυρί της φάκας της κρίσης. Ακόμα και όσοι στη λογική και το θυμικό μας δεν μπορούμε να το δεχτούμε, ότι τα μέτρα αυτά είναι μονόδρομος, απαραίτητα, ότι όλοι πρέπει να πληρώσουμε, έχουμε μουδιάσει.

Βγαίνουν στον αέρα δημοσκοπήσεις που λένε ότι το 50-60-70% αναγνωρίζει ότι τα μέτρα είναι απαραίτητα, ότι χρειάζονται θυσίες. Σε καμία δεν είδα όμως αυτό που όλοι εννοούν: "Αλλά όχι από εμένα". Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι θέλουν να πληρώσουν οι δημόσιοι, οι δημόσιοι θέλουν να πληρώσουν οι ελευθεροι επαγγελματίες, οι ελεύθεροι επαγγελματίες θέλουν να πληρώσουν οι δημόσιοι και οι έμποροι, οι έμποροι θέλουν κάποιοι να πληρώσουν, κατα προτίμηση οι τράπεζες, γιατί αν την πληρώσουν οι προηγούμενοι δεν θα έχουν λεφτά να αγοράσουν και θα την πληρώσουν και αυτοί, όλοι μαζί θέλουν να την πληρώσουν οι μετανάστες, γιατί μας παίρνουν τις δουλειές, μας βιάζουν, μας κλέβουν και μας σκοτώνουν μέσα στην ίδια μας τη χώρα. Την ίδια χώρα που όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, μπουρδέλο την ανεβάζουν, μπουρδέλο την κατεβάζουν, γιατί δεν υπάρχει κράτος, γιατί η πουτάνα η εφορία και το γαμημένο το ΙΚΑ ζητάνε συνέχεια να τα πληρώνεις, γιατί "αυτά μόνο στην Ελλάδα γίνονται, ούτε καν στην Ουγκάντα"-λες και έχει πάει και ποτέ κανένας στην Ουγκάντα- αλλά πριν έρθουν οι μετανάστες, ήμασταν παράδεισος.

Τώρα το ότι στο χωριό μου όταν έρχεται ο καιρός για το λιομάζωμα, κανενός η ζωή δεν αλλάζει πλέον, κανένας δεν παίρνει άδεια από την κανονική του δουλειά -παρά μόνο αν είναι δημόσιος και δικαιούται "αγροτική" για να λουφάρει- και όσοι μαζεύουν ελιές πιθανότατα δεν είχαν δει μικροί πως ήταν, γιατί δεν είχαν στη χώρα τους, δεν βρίσκεται κανείς να μου το εξηγήσει.

Και τα βάζουν με τους μετανάστες, ενώ δέχονται τις εξηγήσεις και την επιβολή μέτρων από τους ίδιους ακριβώς ανθρώπους που τα έκαναν σκατά, από τους ίδιους κύκλους που πέρυσι που έσκασαν οι φούσκες "δεν το περίμεναν, δεν ήξεραν, δεν πρόβλεψαν τη φούσκα που έσκασε" και οι οποίοι φέτος έχουν το απύθμενο θράσος να μας λένε "πρέπει να πληρώσετε για την κρίση" γιατί εκείνοι ξέρουν! Ξεράδια ρε, αν ξέρετε φέτος γιατί δεν ξέρατε πέρυσι? Ου στο διάλο από δω χάμου!

Το κακό, είναι ότι αυτοί τη στιγμή, όλοι μα όλοι οι "μηχανισμοί" αντίστασης αποδεικνύονται ανεπαρκής, λίγοι, μηδενικοί:
Από τα κόμματα όλου του φάσματος, μέσα και έξω από τη Βουλή, μέχρι τις επαγγελματικές ενώσεις και τα συνδικάτα (ΓΣΣΕ, ΑΔΕΔΥ και τα τρία πουλάκια κάθονταν) μέχρι ακόμα ακόμα τις υπάρχουσες ομάδες του αναρχικού χώρου.

Εξαίρεση κάποιοι σύλλογοι, όπως αυτός των Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου, του οποίου δεν είμαι βέβαια μέλος ως άσχετος με το σπορ αλλά από όσα ακούω το παλεύει καλά και γερά.

Και ας έρχονται μετά οι "διανοούμενοι" να υπερασπιστούν τον "Άγρα". Όπως πολύ ωραία λέει το σύνθημα στους τοίχους των Εξαρχείων:

"Οταν απολύει ο Άγρας, κλαίει ο Νίτσε;"

Ουφ, πολλά και ψιλοχύμα και χωρίς συγκεκριμένο ειρμό. Που θα πάει θα τον βρω και αυτόν.
Ας πάω για ύπνο τώρα.
Το κρεβάτι μου είναι δίπλα.
Εγώ δεν έτυχε να βρεθώ σε διασταυρούμενα πυρά.
Εγώ δεν κουβαλούσα υδραυλικά.
Αν με πετύχουν εμένα οι αδέσποτες σφαίρες ενός μπάτσου, δεν θα έχουν ενδοιασμό τα μέσα.
Η ταυτότητα μου γράφει "γεννηθείς στον Πειραιά".

Αφιερωμένο στον Nicolas Todi ή Νίκο Τότη. Δεν έχει καμία σημασία αν το όνομα του ήταν με αλβανικούς ή ελληνικούς χαρακτήρες.
http://katiasnewlife.blogspot.com/2010/02/17022010.html

Epitaph: King Crimson
-----------------------------
The wall on which the prophets wrote
Is cracking at the seams.
Upon the instruments of death
The sunlight brightly gleams.
When every man is torn apart
With nightmares and with dreams,
Will no one lay the laurel wreath
When silence drowns the screams.

Confusion will be my epitaph.
As I crawl a cracked and broken path
If we make it we can all sit back
And laugh.
But I fear tomorrow I'll be crying,
Yes I fear tomorrow I'll be crying.

Between the iron gates of fate,
The seeds of time were sown,
And watered by the deeds of those
Who know and who are known;
Knowledge is a deadly friend
When no one sets the rules.
The fate of all mankind I see
Is in the hands of fools.

Confusion will be my epitaph.
As I crawl a cracked and broken path
If we make it we can all sit back
And laugh.
But I fear tomorrow I'll be crying,
Yes I fear tomorrow I'll be crying.