...και εμείς τους λέμε "κι άλλο".
Ξεκινήστε πρώτα από εδώ: Η εκκωφαντική σιωπή, Ποια βία;, Δεν έχει νόημα πλέον, Ενός λεπτού ντροπή. (και πάνω στην εικόνα για τα του καίσαρος...)
Βάλτε και τον δίσκο να παίζει:
Τα περιστατικά πλέον εμφανίζονται με ρυθμό καταιγίδας. Δεν προλαβαίνεις να πάρεις ανάσα από το ένα σοκ και σου σκάει στην μούρη το επόμενο. Αν βέβαια είσαι ακόμα άνθρωπος και όχι ρομπότ, κτήνος, αποκτηνωμένος, αποχαυνωμένος.
Χωρίς καν να ψάξω στο μεγάλο ρουφιάνο, θυμάμαι: Νίκολας Τόντι, Κάρμεν, Μάριος Ζ, 15χρονος Αφγανός (όνομα, έστω μικρό δεν έχει αυτός?), ο πυτζαμοφόρος Τουήτυ. Εμπρησμός σε σπίτι μεταναστών στην Σπάρτη. Και σίγουρα ξεχνάω πολλούς ακόμα.
Όπως την κοπέλα που πήραν ανάμεσα μας, όπως αποχωρούσαμε από την πορεία στις 11 Μαρτίου, χωρίς να γίνεται το παραμικρό και αφού μας είχανε φλομώσει στην πίεση και στα χημικά τα ΜΑΤ.
Και λίγο, όχι πολύ, λίγο πιο πίσω: Κούνεβα, Κυριμοπούλου, Ηλιόπουλος, Γρηγορόπουλος, Αυγουστίνος, Πράσινα Σταράκια.
Αύξηση ΦΠΑ. Μείωση "δώρων" (δεν είναι δώρα ρε ζώα, δουλεμένα λεφτά είναι) και επιδομάτων στο Δημόσιο (ούτε αυτά είναι επιδόματα ρε ζώα, πονηρές αυξήσεις που σας τις έδωσαν με αυτό τον τρόπο για να μπορούν να σας τις κάνουν ότι θέλουν αυτό είναι).
[ΚΑΙ ΠΡΙΝ ΜΙΛΗΣΕΙ ΚΑΝΑΣ ΚΑΡΙΟΛΗΣ, ΟΧΙ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ. Ιδιωτικός είμαι, από αυτούς που δουλεύουν χωρίς ωράριο και χωρίς συνθήκες. Έχω υπάρξει και μικρομεσαίος επιχειρηματίας παλαιότερα. Για να βγάζω και στις 2 περιπτώσεις λιγότερα από έναν μέσο δημόσιο υπάλληλο. Αυτό όμως δεν με κάνει να θέλω να ψοφήσει ο γάιδαρος των δημοσίων υπαλλήλων.]
Βία, βία, βία... Και το κακό είναι ότι την συνηθίζουμε... Μας κακοφαίνεται, μας πνίγει -σε όσους τουλάχιστον ακόμα δεν έχει πιάσει η λοβοτομή, αλλά την συνηθίζουμε...Ή απλά, την καταπίνουμε με δυσκολία.
Ζαρντινιέρες, πράσινα σταράκια, Πυρήνες της φωτιάς και 15χρονα παιδάκια...
Βία κάθε μέρα, όλη μέρα, με διάφορες μορφές.
Βία δεν είναι η καθημερινή μας εναγρίωση από τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης? Όπου έχεις "μισθωτούς" μερικών δεκάδων χιλιάδων ευρώ να σου αναλύουν την... ακρίβεια στο καλάθι την νοικοκυράς. Πάντα αντικειμενικά, πάντα ανεξάρτητα, πάντα αδέσμευτα και πάντα για το δικό μας το καλό.
(πριν λίγες μέρες ξύπνησα και είδα στην αποβραδίς ανοιχτή τηλεόραση με κλειστή τη φωνή τον υπότιτλο, κάτω από τη φάτσα του Γ.Παπαδάκη-Καλημέρα Γελάδα: "Πως θα ΜΑΣ επηρεάσουν τα νέα μέτρα". Τι "ΜΑΣ" ρε ΚΑΡΙΟΛΗ, που να σου μαδήσουν το μουστάκι? Το ίδιο θα επηρεάσουν εμένα και εσένα? Τα ίδια βγάζω εγώ, τα ίδια βγάζεις εσύ? Λίγη τσίπα ρε μπάσταρδε, άστο σκέτο, "Πως θα επηρεάσουν τα νέα μέτρα", μην βάλεις το ΣΑΣ και μας φτύσεις κατάμουτρα, άστο έστω σκέτο!)
Ή δεν είναι βία όλα τα ρι-άλητη σόου, όπου, άντε, ας πάει στο διάολο όταν βλέπουμε κάνα ψώνιο που θέλει να κάνει καριέρα, όχι ότι γουστάρω, αλλά δε γαμιέται, τα άλλα, όπου "ελάτε να σας χαστουκίσουμε κατάμουτρα, να σας ξεφτιλίσουμε, να δείξουμε σε όλο τον κόσμο τι άχρηστοι είσαστε ή πόσο άτυχοι και δύστυχοι υπήρξατε" και σαν ανταμοιβή ΙΣΩΣ ανέβει η δουλειά στην ταβέρνα σας/ξεχρεώσετε τα δάνεια σας/σας χτίσουμε νέο σπίτι.
[Λαζόπουλε, τόσα αποσπάσματα από τηλεοπτικές εκπομπές δείχνεις, με αυτή την ξεφτίλα όπου έχει πάρει πρωτοκαθεδρία το κανάλι που σε πληρώνει, θα ασχοληθείς???]
Βία δεν είναι το να πηγαίνω στο σούπερ μάρκετ ή στη λαϊκή και να γυρίζω, μήνα με το μήνα με ολοένα μικρότερο καλάθι -ή πιο άδειο πορτοφόλι?
Ή μήπως δεν είναι ΒΙΑ το να παίρνω 1100€ το μήνα και να λέω "και πάλι καλά" γιατί οι περισσότεροι -και όχι μόνο στην χώρα μου- παίρνουν πολύ λιγότερα. Τώρα, αν αυτά μου αρκούν απλώς για να έχω μια ΑΞΙΟΠΡΕΠΗ διαβίωση, χωρίς ιδιαίτερα φρου φρου και χωρίς στερήσεις ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ, είναι άλλο καπέλο. Όχι, δεν ζηλεύω ούτε θέλω κούρσες, βίλες και εξωτικά ταξίδια. Αλλά να μπορώ να πάω σε μια γαμημένη συναυλία, ένα γαμημένο θέατρο και ένα γαμημένο ταξίδι, χωρίς να σκέφτομαι ότι τον επόμενο μήνα θα μου φτάσουν ίσα πως για τους λογαριασμούς. ΚΑΙ ΟΧΙ, ΔΕΝ ΚΛΑΙΓΟΜΑΙ. Θεωρώ ότι ακόμα είμαι στους προνομιούχους. Που μπορώ να ξέρω ότι έστω και έτσι, μπορώ να πάω ένα ταξίδι.
Μεγάλο μέρος των γύρω μου δεν ξέρει αν θα έχει να φάει. Όχι σε ένα μήνα. Σήμερα. Επειδή δεν είναι οι φίλοι μου, δεν πάει να πει ότι δεν ξέρω ότι υπάρχουν και που είναι.
Σας έχει τύχει να έρθει άνθρωπος πάνω από το τραπέζι που τρώτε και να σας ρωτήσει αν μπορεί να πάρει το κόκκαλο με το κρέας από το πιάτο σας? Το καλαμάκι με το ένα κομματάκι κρέας που περίσσεψε στο πιάτο? Το πρώτο έτυχε σε εμένα. Το δεύτερο στον αδερφό μου. Το δεύτερο συνέβη στην Αθήνα. Το πρώτο στις Βρυξέλλες.
ΣΤΗΝ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΗΣ ΓΑΜΗΜΕΝΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ.
Και όχι, αυτό δεν με κάνει να αισθάνομαι τυχερός και να λέω πάλι καλά για μένα. Με κάνει να ντρέπομαι που ζω σε αυτό το κόλπο και που δεν το αλλάζω.
Ξέφυγα τελείως. Το ξερα ότι θα γίνει.
Από που ξεκινήσαμε? Πρέπει να έχει τελειώσει και η μουσική τώρα. Οκ, πάμε άλλο ένα:
Στην συνέχεια, επειδή δεν υπόσχομαι ότι θα μείνω κόσμιος απομακρύνεται τα παιδιά και τους θεούσους από την οθόνη, και πάρτε νερό και ξηρά τροφή. Έχω την βεβαιότητα ότι αυτό το ποστ θα βγει σε μέγεθος θωρηκτού Ποτέμκιν.
Βάλτε και τον δίσκο να παίζει:
Χωρίς καν να ψάξω στο μεγάλο ρουφιάνο, θυμάμαι: Νίκολας Τόντι, Κάρμεν, Μάριος Ζ, 15χρονος Αφγανός (όνομα, έστω μικρό δεν έχει αυτός?), ο πυτζαμοφόρος Τουήτυ. Εμπρησμός σε σπίτι μεταναστών στην Σπάρτη. Και σίγουρα ξεχνάω πολλούς ακόμα.
Όπως την κοπέλα που πήραν ανάμεσα μας, όπως αποχωρούσαμε από την πορεία στις 11 Μαρτίου, χωρίς να γίνεται το παραμικρό και αφού μας είχανε φλομώσει στην πίεση και στα χημικά τα ΜΑΤ.
Και λίγο, όχι πολύ, λίγο πιο πίσω: Κούνεβα, Κυριμοπούλου, Ηλιόπουλος, Γρηγορόπουλος, Αυγουστίνος, Πράσινα Σταράκια.
Αύξηση ΦΠΑ. Μείωση "δώρων" (δεν είναι δώρα ρε ζώα, δουλεμένα λεφτά είναι) και επιδομάτων στο Δημόσιο (ούτε αυτά είναι επιδόματα ρε ζώα, πονηρές αυξήσεις που σας τις έδωσαν με αυτό τον τρόπο για να μπορούν να σας τις κάνουν ότι θέλουν αυτό είναι).
[ΚΑΙ ΠΡΙΝ ΜΙΛΗΣΕΙ ΚΑΝΑΣ ΚΑΡΙΟΛΗΣ, ΟΧΙ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ. Ιδιωτικός είμαι, από αυτούς που δουλεύουν χωρίς ωράριο και χωρίς συνθήκες. Έχω υπάρξει και μικρομεσαίος επιχειρηματίας παλαιότερα. Για να βγάζω και στις 2 περιπτώσεις λιγότερα από έναν μέσο δημόσιο υπάλληλο. Αυτό όμως δεν με κάνει να θέλω να ψοφήσει ο γάιδαρος των δημοσίων υπαλλήλων.]
Βία, βία, βία... Και το κακό είναι ότι την συνηθίζουμε... Μας κακοφαίνεται, μας πνίγει -σε όσους τουλάχιστον ακόμα δεν έχει πιάσει η λοβοτομή, αλλά την συνηθίζουμε...Ή απλά, την καταπίνουμε με δυσκολία.
Ζαρντινιέρες, πράσινα σταράκια, Πυρήνες της φωτιάς και 15χρονα παιδάκια...
Βία κάθε μέρα, όλη μέρα, με διάφορες μορφές.
Βία δεν είναι η καθημερινή μας εναγρίωση από τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης? Όπου έχεις "μισθωτούς" μερικών δεκάδων χιλιάδων ευρώ να σου αναλύουν την... ακρίβεια στο καλάθι την νοικοκυράς. Πάντα αντικειμενικά, πάντα ανεξάρτητα, πάντα αδέσμευτα και πάντα για το δικό μας το καλό.
(πριν λίγες μέρες ξύπνησα και είδα στην αποβραδίς ανοιχτή τηλεόραση με κλειστή τη φωνή τον υπότιτλο, κάτω από τη φάτσα του Γ.Παπαδάκη-Καλημέρα Γελάδα: "Πως θα ΜΑΣ επηρεάσουν τα νέα μέτρα". Τι "ΜΑΣ" ρε ΚΑΡΙΟΛΗ, που να σου μαδήσουν το μουστάκι? Το ίδιο θα επηρεάσουν εμένα και εσένα? Τα ίδια βγάζω εγώ, τα ίδια βγάζεις εσύ? Λίγη τσίπα ρε μπάσταρδε, άστο σκέτο, "Πως θα επηρεάσουν τα νέα μέτρα", μην βάλεις το ΣΑΣ και μας φτύσεις κατάμουτρα, άστο έστω σκέτο!)
Ή δεν είναι βία όλα τα ρι-άλητη σόου, όπου, άντε, ας πάει στο διάολο όταν βλέπουμε κάνα ψώνιο που θέλει να κάνει καριέρα, όχι ότι γουστάρω, αλλά δε γαμιέται, τα άλλα, όπου "ελάτε να σας χαστουκίσουμε κατάμουτρα, να σας ξεφτιλίσουμε, να δείξουμε σε όλο τον κόσμο τι άχρηστοι είσαστε ή πόσο άτυχοι και δύστυχοι υπήρξατε" και σαν ανταμοιβή ΙΣΩΣ ανέβει η δουλειά στην ταβέρνα σας/ξεχρεώσετε τα δάνεια σας/σας χτίσουμε νέο σπίτι.
[Λαζόπουλε, τόσα αποσπάσματα από τηλεοπτικές εκπομπές δείχνεις, με αυτή την ξεφτίλα όπου έχει πάρει πρωτοκαθεδρία το κανάλι που σε πληρώνει, θα ασχοληθείς???]
Βία δεν είναι το να πηγαίνω στο σούπερ μάρκετ ή στη λαϊκή και να γυρίζω, μήνα με το μήνα με ολοένα μικρότερο καλάθι -ή πιο άδειο πορτοφόλι?
Ή μήπως δεν είναι ΒΙΑ το να παίρνω 1100€ το μήνα και να λέω "και πάλι καλά" γιατί οι περισσότεροι -και όχι μόνο στην χώρα μου- παίρνουν πολύ λιγότερα. Τώρα, αν αυτά μου αρκούν απλώς για να έχω μια ΑΞΙΟΠΡΕΠΗ διαβίωση, χωρίς ιδιαίτερα φρου φρου και χωρίς στερήσεις ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ, είναι άλλο καπέλο. Όχι, δεν ζηλεύω ούτε θέλω κούρσες, βίλες και εξωτικά ταξίδια. Αλλά να μπορώ να πάω σε μια γαμημένη συναυλία, ένα γαμημένο θέατρο και ένα γαμημένο ταξίδι, χωρίς να σκέφτομαι ότι τον επόμενο μήνα θα μου φτάσουν ίσα πως για τους λογαριασμούς. ΚΑΙ ΟΧΙ, ΔΕΝ ΚΛΑΙΓΟΜΑΙ. Θεωρώ ότι ακόμα είμαι στους προνομιούχους. Που μπορώ να ξέρω ότι έστω και έτσι, μπορώ να πάω ένα ταξίδι.
Μεγάλο μέρος των γύρω μου δεν ξέρει αν θα έχει να φάει. Όχι σε ένα μήνα. Σήμερα. Επειδή δεν είναι οι φίλοι μου, δεν πάει να πει ότι δεν ξέρω ότι υπάρχουν και που είναι.
Σας έχει τύχει να έρθει άνθρωπος πάνω από το τραπέζι που τρώτε και να σας ρωτήσει αν μπορεί να πάρει το κόκκαλο με το κρέας από το πιάτο σας? Το καλαμάκι με το ένα κομματάκι κρέας που περίσσεψε στο πιάτο? Το πρώτο έτυχε σε εμένα. Το δεύτερο στον αδερφό μου. Το δεύτερο συνέβη στην Αθήνα. Το πρώτο στις Βρυξέλλες.
ΣΤΗΝ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΗΣ ΓΑΜΗΜΕΝΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ.
Και όχι, αυτό δεν με κάνει να αισθάνομαι τυχερός και να λέω πάλι καλά για μένα. Με κάνει να ντρέπομαι που ζω σε αυτό το κόλπο και που δεν το αλλάζω.
Ξέφυγα τελείως. Το ξερα ότι θα γίνει.
Από που ξεκινήσαμε? Πρέπει να έχει τελειώσει και η μουσική τώρα. Οκ, πάμε άλλο ένα:
Ξεκινήσαμε λοιπόν, προφανώς με την περίπτωση του 15χρονου Αφγανού που έγινε κομμάτια από μια βόμβα. Άλλο ένα περιστατικό άμεσης, ωμής βίας. Το οποίο έχει μια χλιαρή αντίδραση από όλους μας. Εννοώ και μπλογκς και πολίτες.
Να φταίει το σόκ? Να φταίει που στην αρχή δεν ξέραμε τι και πως, ποιος και από ποιον?
Μπορεί.
Στην περίπτωση του Νίκολας Τόντι, τι έφταιγε? Ότι ήταν ξένος? Ότι δεν σκοτώθηκε στα Εξάρχεια? Σκατά, τα ίδια αναρωτιόμουν και στις 21 Φεβρουαρίου.
Ξέρετε τι γίνεται? Δεν φταίμε ακριβώς ούτε και εμείς, ούτε τα αντανακλαστικά μας. Οι ίδιοι πάνω κάτω άνθρωποι είμασταν που ενωθήκαμε στις φωτιές του 2007, οι ίδιοι πάνω κάτω τον Δεκέμβρη του 2008. Φτάσαμε στο 2010. Απλά, το σύστημα έχει βρει τον τρόπο:
Όχι, μην νομίσετε ότι το έχασα και έγινα ο αντιδραστικός Λιακόπουλος. Δεν χρειάζεται καν να υπάρχει συνωμοσία ή οργανωμένο σχέδιο πίσω από αυτό. Φυσική εξέλιξη είναι.
Οι λίγοι και εκλεκτοί, κρατάνε την πίτα στα χέρια τους, πιέζουν τους πολλούς, τους αποχαυνώνουν, τους ξυπνάνε τα ταπεινά ένστικτα επιβίωσης, εκμεταλλευόμενοι ταυτόχρονα την έλλειψη παιδείας -που οι ίδιοι φυσικά δημιουργούν- και τους αφήνουν να τρώγονται μεταξύ τους.
Και αυτούς τους λίγους που δεν μασάνε από αυτά? Ε, σε αυτούς, δώσε τους από ένα προσωπικό χώρο να τα λένε να εκτονώνονται (λέγε με μπλογκ, τουήτερ κλπ), στους πιο οργανωμένους ή χωμένους από αυτούς δώστους κάνα πόστο, κάνα κόμμα, καμιά πιθανότητα για βουλευτική έδρα για να έχουν να πορεύονται και να αλληλοτρώγονται (δε φαντάζομαι να θέλετε να πω και ονόματα ε?) και άστους.
Το πολύ πολύ, να εξοντωθούν από την προσπάθεια, να απογοητευτούν και να τα παρατήσουν ή μόλις πιάσουν το κοκαλάκι και το γλείψουν να κουνήσουν και καμιά ουρίτσα και να αλυχτάνε για τα μάτια του κόσμου.
Να φταίει το σόκ? Να φταίει που στην αρχή δεν ξέραμε τι και πως, ποιος και από ποιον?
Μπορεί.
Στην περίπτωση του Νίκολας Τόντι, τι έφταιγε? Ότι ήταν ξένος? Ότι δεν σκοτώθηκε στα Εξάρχεια? Σκατά, τα ίδια αναρωτιόμουν και στις 21 Φεβρουαρίου.
Ξέρετε τι γίνεται? Δεν φταίμε ακριβώς ούτε και εμείς, ούτε τα αντανακλαστικά μας. Οι ίδιοι πάνω κάτω άνθρωποι είμασταν που ενωθήκαμε στις φωτιές του 2007, οι ίδιοι πάνω κάτω τον Δεκέμβρη του 2008. Φτάσαμε στο 2010. Απλά, το σύστημα έχει βρει τον τρόπο:
"ΘΑ ΣΑΣ ΕΞΟΥΘΕΝΩΣΩ ΚΑΡΙΟΛΗΔΕΣ, ΠΡΙΝ ΠΡΟΛΑΒΕΤΕ ΝΑ ΠΑΡΕΤΕ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ ΜΑΖΙ ΣΑΣ. ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΕΤΕ ΡΕΜΑΛΙΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΘΕΛΕΤΕ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΉ ΔΙΚΑΙΟΣΎΝΗ.
Δεν θα ξέρετε που να πρωτοτρέξετε. Πορεία για το ασφαλιστικό? Τα μέτρα? Να συμπαρασταθείτε στην χήρα του Τόντι ή στην μάνα του Αφγανού? Ή να επιβιώσετε εσείς οι ίδιοι?
ΚΟΥΦΑΛΕΣ, ΠΑΡΤΕ ΤΟ ΧΑΜΠΑΡΙ. ΕΙΣΤΕ ΛΙΓΟΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΣΑΣ ΑΦΗΣΩ ΝΑ ΓΙΝΕΤΕ ΠΟΛΛΟΙ."
Δεν θα ξέρετε που να πρωτοτρέξετε. Πορεία για το ασφαλιστικό? Τα μέτρα? Να συμπαρασταθείτε στην χήρα του Τόντι ή στην μάνα του Αφγανού? Ή να επιβιώσετε εσείς οι ίδιοι?
ΚΟΥΦΑΛΕΣ, ΠΑΡΤΕ ΤΟ ΧΑΜΠΑΡΙ. ΕΙΣΤΕ ΛΙΓΟΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΣΑΣ ΑΦΗΣΩ ΝΑ ΓΙΝΕΤΕ ΠΟΛΛΟΙ."
Όχι, μην νομίσετε ότι το έχασα και έγινα ο αντιδραστικός Λιακόπουλος. Δεν χρειάζεται καν να υπάρχει συνωμοσία ή οργανωμένο σχέδιο πίσω από αυτό. Φυσική εξέλιξη είναι.
Οι λίγοι και εκλεκτοί, κρατάνε την πίτα στα χέρια τους, πιέζουν τους πολλούς, τους αποχαυνώνουν, τους ξυπνάνε τα ταπεινά ένστικτα επιβίωσης, εκμεταλλευόμενοι ταυτόχρονα την έλλειψη παιδείας -που οι ίδιοι φυσικά δημιουργούν- και τους αφήνουν να τρώγονται μεταξύ τους.
Και αυτούς τους λίγους που δεν μασάνε από αυτά? Ε, σε αυτούς, δώσε τους από ένα προσωπικό χώρο να τα λένε να εκτονώνονται (λέγε με μπλογκ, τουήτερ κλπ), στους πιο οργανωμένους ή χωμένους από αυτούς δώστους κάνα πόστο, κάνα κόμμα, καμιά πιθανότητα για βουλευτική έδρα για να έχουν να πορεύονται και να αλληλοτρώγονται (δε φαντάζομαι να θέλετε να πω και ονόματα ε?) και άστους.
Το πολύ πολύ, να εξοντωθούν από την προσπάθεια, να απογοητευτούν και να τα παρατήσουν ή μόλις πιάσουν το κοκαλάκι και το γλείψουν να κουνήσουν και καμιά ουρίτσα και να αλυχτάνε για τα μάτια του κόσμου.
Εδώ όμως είναι που κάποιοι λογαριάζουν λάθος. Γιατί σε κάποιους από εμάς μια μέρα θα γυρίσει το μάτι ανάποδα. Και κάποιοι δεν κουραζόμαστε.
Κρατάτε κάθε μέρα μέσα σας το πείσμα. Κρατάτε κάθε μέρα μέσα σας την οργή. Μην χάνετε ποτέ από τα μάτια σας το σωστό και το δίκαιο. Κάνετε κάθε μέρα το καλύτερο που μπορείτε για εσάς και τους γύρω σας. Μην μένετε σιωπηλοί. Μην απογοητεύεστε. Μην τα παρατάτε.
Διαγράψτε από το λεξιλόγιο σας την φράση "και μένα τι με νοιάζει?".
Όχι, ο καλύτερος κόσμος δεν είναι κοντά.
Όχι, δεν είναι εύκολο.
Αλλά αν τα παρατήσετε ΕΣΕΙΣ δεν θα έρθει ποτέ και για κανέναν.
"Και εγώ τι θα κερδίσω ρε αντιδρασεξ?"
Δεν ξέρω, απάντησε το μόνος σου. Θες την δική μου απάντηση?
Όταν θα κλείσω τα μάτια μου και θα κοιτάξω τον εαυτό μου ή νωρίτερα, όταν θα με κοιτάξει αργότερα η βαφτιστήρα μου ή όποιο και όσα παιδιά κάνω, θα μπορώ να πω:
"Δεν έμεινα σιωπηλός, δεν έμεινα άπραγος και αδιάφορος".
Hasta Siempre, ρε!
Διαγράψτε από το λεξιλόγιο σας την φράση "και μένα τι με νοιάζει?".
Όχι, ο καλύτερος κόσμος δεν είναι κοντά.
Όχι, δεν είναι εύκολο.
Αλλά αν τα παρατήσετε ΕΣΕΙΣ δεν θα έρθει ποτέ και για κανέναν.
"Και εγώ τι θα κερδίσω ρε αντιδρασεξ?"
Δεν ξέρω, απάντησε το μόνος σου. Θες την δική μου απάντηση?
Όταν θα κλείσω τα μάτια μου και θα κοιτάξω τον εαυτό μου ή νωρίτερα, όταν θα με κοιτάξει αργότερα η βαφτιστήρα μου ή όποιο και όσα παιδιά κάνω, θα μπορώ να πω:
"Δεν έμεινα σιωπηλός, δεν έμεινα άπραγος και αδιάφορος".
Hasta Siempre, ρε!
ΧΑΜΙΝΤΟΥΛΑΝ ΝΑΖΑΦΙ.
και όχι "15χρονος Αφγανός".
Όπως
ΝΙΚΟΛΑΣ ΤΟΝΤΙ
και όχι "25χρονος υδραυλικός"
Δείτε ακόμα:
Χαμιντουλάν Ναζαφί
Χαμιντουλάν Ναζαφί
και όχι "15χρονος Αφγανός".
Όπως
ΝΙΚΟΛΑΣ ΤΟΝΤΙ
και όχι "25χρονος υδραυλικός"
Δείτε ακόμα:
Χαμιντουλάν Ναζαφί
Χαμιντουλάν Ναζαφί
