Για την σημερινή ημέρα:

Μια φορά και έναν καιρό, πεθαίνει ένα λουκάνικο και εμφανίζεται στην πύλη του Παραδείσου.

Το βλέπει ο Άγιος Πέτρος, δεν καταλαβαίνει καν τι είναι, σαλτάρει.
"Τι ναι τούτο που ήρθε εδώ πάλι?"
Κοιτάει στα τεφτέρια με τα "εισερχόμενα", τίποτα. Κοιτάει στις "νέες αφίξεις", πάλι τίποτα.
"Φτου γαμώτο, την κάτσαμε".

Χτυπάει στο εσωτερικό τηλέφωνο, καλεί το γραφείο των Αρχαγγέλων:
"Έλα, Γαβρίλη, για κοιτάξτε με τον Μιχάλη στον κομπιούτορα σας εκεί μέσα, μου έχει έρθει εδώ ένα περίεργο πράμα, μακρόστενο, με 2 άκρες και δεν ξέρω τι είναι και τι να το κάνω... Τι? Δεν έχετε ούτε εσείς τίποτα? Φτου ρε πούστη μου, θα μας ξεχέσουν. Για ελάτε μέχρι εδώ να δούμε τι θα κάνουμε. Τι? Ναι, καλή ιδέα, ξυπνάτε και τον Χριστό να έρθει μπας και ξέρει τίποτα".

Κατεβαίνουν και οι 3 στη είσοδο, συναντιούνται με τον Άγιο Πέτρο.
"Ρε Χριστέ, ξέρεις εσύ τίποτα?"
"Τι να ξέρω ρε μαλάκες και με ξυπνάτε πρωί πρωί στις 11? Ασχολούμαι εγώ ποτέ με το μαγαζί?"
"Σκάσε μαλάκα και σοβαρέψου, αν πάρει χαμπάρι ο πατέρας σου τίποτα, την πουτσίσαμε και οι 4, θα πει ότι του διαλάμε το μαγαζί και θα μας μεταθέσει κάτω -και τους 4".
"Ρε σεις, έχω μια ιδέα! Δεν το πάμε στην μάνα μου, αυτή κάτι μπορεί να ξέρει."

Μια και δυο, παίρνουν το λουκάνικο και πάνε στην Παναγία.

"Ρε μάνα, μπορείς να βοηθήσεις? Έχει εμφανιστεί αυτό το πράγμα στην Πύλη και δεν λένε τίποτα ούτε τα χαρτιά ούτε το κομπιούτερ και κανείς μας δεν ξέρει τι είναι και τι να το κάνει. Σου θυμίζει εσένα τίποτα?"

"Τι να σου πω ρε γιέ μου. Εμένα μια φορά, σαν κρίνος μου φαίνεται!"